حملات انتحاری را چگونه می توان مهار کرد؟

چند روز پیش نوشتم که تهدیدات میان تهی دولت و جنرال نیکلسون جنرالان راولپندی را مجبور خواهند ساخت تا با حملات خونین جواب بدهند اما یک تعداد دوستان فکرکردند این مساله انقدر جدی نیست که من بر آن تاکید داشتم.

به هر صورت برای فعلا اکثر هموطنان ما از خود می پرسند که چطور می توان این حملات را متوقف ساخت یا حداقل از شدت و تکرار ان کاست.  راه حل بنیادی انرا صدها بار نوشته ام اما مردم ما هنوز از نظر سیاسی اماده درک آن نیستند.  اما اگر حاضر نیستیم با پاکستان معامله کنیم فقط یکی دو راه محدود دیگر باقی می ماند که راه بنیادی برای حل این مساله نیست اما به احتمال اغلب تعدد و شدت حملات را در میان مدت پایین خواهد آورد.

درکل دولت دو گزینه موثر در دسترس دارد و مردم فقط یکی:

۱.   دولت اگر توانش را داشته باشد و بخواهد می تواند با حملات بالمثل طرف مقابل را مجبور بسازد تا دست از این حملات بردارد.  این کار اسان نیست اما خیلی موثر است.  چون طرف هم انسان است و جان دارد به محض اینکه ببیند هر حمله جواب باالمثل و یا خونین تر خواهد داشت دست نگه خواهد داشت.  در سال های قبل دولت افغانستان به این شکل تا حدی اسلام اباد را مجبور ساخته بود تا از حمله به شهر های افغانستان خود داری کند.  اما اگر دولت قدرت راه اندازی چنین کاری را ندارد نا چار است به گزینه دوم متوصل شود.

۲.   پذیرفتن شرایط صلح اسلام اباد که بدون شک اسان تر از گزینه اول نیست اما خیلی در دسترس دولت ضعیف و بی امکانات است (یا به گفته ریس جمهور دولت در محاصره و بدون امکانات مالی).

اگر دولت یکی از این دو کار را نمی کند از نظر منطق سیاسی خواسته و یا نا خواسته مردم خود را دم تیغ پاکستان برابر کرده از پایتخت خود کشتارگاه مردم می سازد.  این حقیقت چنان واضح و اشکار است که اندک تعقل سیاسی انرا اشکارا بیان می کند.

مردم چه می تواند؟

مردم اگر با دولت موافق هستند که نباید به نزد پاکستان سرخم بایدکرد بایست با هر حمله دولت را بیشتر حمایت کرده و بیشتر به صفوف ان بپیونند.  و گرنه هر قدر در اثر تاثر و غم از دست دادن همشریان خود دولت را زیر رگبار ملامتی می گیرند طرف مقابل یعنی پاکستان وطالبان را بیشتر قانع می سازند که حملات شان نتیجه می دهد و در نهایت دولت را از پا در خواهد اورد.  بنا انها هم حملات را بیشتر و بیشتر خواهند کرد.

اگر مردم با دولت موافق نیست و فکر می کنند که باید صلح را به قیمت باخت به پاکستان بپذیریم در انصورت بهتر است با برامدن به سرک ها و شهر ها دولت را مجبور بسازند تا داخل معامله سیاسی با پاکستان شود ویا هم قدرت را بگذارند به یک تیم دیگر که حاضر هستند این معامله را انجام بدهند هرچند که ننگین باشد.

در غیر آن ما نمی توانیم گرگ را به سنگ بزنیم و منتظر هم باشیم که به ما  دم بشوراند.  گرگ دندان هایش را بخاطر این تیز کرده است که وقتی بخواهی همرایش بجنگی حقت را بتواند به کف دستت بگذارد.

اگر شما کدام راه دیگر می دانید حتما برای ریس دولت پیشنهاد کنید.

احمد ادریس رحمانی