عادی انگاری!

بتدریج رنگ و رخ حضور طالبان برای مردم در روستاها و شهرها شکل عادی می گیرد. مردم از اینکه رنجرهای طالب جلوی دکان شان بایستد و بوتل آبی را بخرد یا حتی سؤالی بپرسند، شگفت زده نمی شوند، یا وقتی ماشین های طالبان با آن بیرق ها بسرعت سرک ها را بشکافد، سر برنمی گردانند تا ببینند که هستند و به کدام سمت می روند!

حتی نسبت به نشر اطلاعیه های طالبان واکنشی جز زهرخند نمی زنند، در رستوران اگر کنار میزشان نفرهای طالب غذا هم بخورد، بدون کنجکاوی، فقط سرد نگاه شان می کنند.

در کل، جامعه نسبت به وجود موجودی چون طالب در کنار خودشان بی تفاوت شده اند و به گونه ای به پذیرش زخمی که به آنها وارد شده، رسیده اند ولی فقط اینرا متوجه شدم که ملت دوست شان ندارند، به آنها بی اعتمادند و دید خوبی هم به آینده پیش روی ندارند.
مردم بسیار خسته و کلافه اند که عامل اصلی اش افزایش بیکاری و کاهش سطح درآمد و بالا رفتن بی رویه قیمت سوخت و خوراک است.

دکتر بتول سید حیدری