یا جنگ یا قبول حاکمیت قومی!

سخنان خلیل زاد در کنگره آمریکا در مورد افغانستان بسیار خطرناک است. پیش از این گزارشهایی بود که پروسه بن در حقیقت یک طرحی بود، تا مجاهدین را خلع سلاح کنند و تکنوکراتهای پشتون را دوباره به قدرت باز گردانند و در فرایند شکل گیری و تحقق این هدف، مناسبات گذشته و حاکمیت تک قومی دوباره احیا گردد.

کتاب فرستاده نوشته خلیل زاد، اعترافات خانم بیل کلینتون، ژبیگنیو برژینسکی، آرنولد نماینده اسبق سازمان ملل در افغانستان، کتاب پشت پرده افغانستان نوشته سیلک اس هاریسون همگی تایید میکند، که پشتونها به دنبال تطبیق چنین طرحی بوده اند. طالبان هرچند در آغاز به دلیل طغیان و همراهی با القاعده آمریکا را عصبانی کرده بود، ولی جوبایدن ریس جمهور کنونی آمریکا در ۲۰۰۶ به صراحت گفته بود، که طالبان دشمن آمریکا نیست و بعدها نیز تمجیدات خلیل زاد و کرزی و اشرف غنی احمدزی نشان داد که راستی طالبان بخشی از پروژه بسیج اپوزیسیون پشتون برای حکومت کردن در افغانستان است.

بگذریم از کشتار و سرکوب آزادیخواهان، عدالت خواهان، افراد دمکرات، جامعه مدنی و جنبشهای مدنی و فرهنگی، سیر کمکهای لجستیکی به طالبان تقویت اقتصاد جنگ طالبان با ملیاردها دلار در طول این ۲۰ سال نیز اثبات کرد که صلح آمریکا با طالبان بخشی از همان پروژه ای بوده که از ۲۰۰۱ میلادی طراحی شده بوده و تاکنون لنگان لنگان توسط کرزی و اشرف غنی احمدزی با حمایت و رایزنی خلیل زاد در آمریکا، در افغانستان تطبیق شده است.

حال مرحله نهایی آن که تکمیل حاکمیت تک قومی و احیای مناسبات تباری و قومی گذشته است، فرا رسیده است. خلیل زاد به صراحت در واقع به اقوام غیر پشتون میگوید که دو راه بیشتر در پیش ندارید، یا جنگ یا قبول حاکمیت قومی پشتون ها. این سخن دقیقاً به معنای دعوت بی “ذلت” و “مرگ” است. به نظر می رسد اقوام افغانستان که در گذشته از مناسبات قدرت دور نگهداشته شده بودند و در جهاد در قدرت شریک شدند و بعد در دوره پسا طالبان دوباره به تدریج از قدرت به حاشیه پرتاب شدند، راه مبارزه تا رهایی و حتی مرگ را بر قبول ذلت و حاکمیت تک قومی طالبان و غنی، انتخاب کنند، بهتر خواهد بود.
به نظر شما مردم چه کار بکنند؟

احمدی رشاد