کودکی در سایه فقر؛ زندگی دشوار کودکان کار در افغانستان

با گسترش فقر و نبود فرصت‌های شغلی، شمار کودکان کارگر در کشور بیشتر شده است. 

بسیاری از این کودکان، به‌جای آموزش و بازی، بار نان‌آوری خانواده را بر دوش دارند. 

با آن‌که کودکی‌‌ آنان را با بوی زباله و پلاستیک معامله کردند، اما گاهی هم در سایه‌ای کنارهم نشسته و با تمام تلخی‌های روزگار می‌خندند.

به نقل از طلوع نیوز؛ نسیم چهارده ساله، تنها نان آور خانواده‌ است، می‌گوید  پدرش معتاد است! او می‌گوید: «پدرم معتاد است و سرپرست دیگری نداریم. فقط مادرم و برادر کوچکم با من هستند. برادرم را شامل مکتب کردیم. خودم می‌آیم و کار می‌کنم. دلم خون می‌شود، اما شب که به خانه می‌روم، نان با خود می‌برم.»

هارون هم کودک دیگری که یازده روز را در بازداشت به‌سر برده تا در کنار جاده‌ها از مردم درخواست پول نکند.

هارون می‌گوید: «پول نمی‌دهد برای ما. گفتند شهر نیایید برایتان پول می‌دهیم اما تا حالی پول ندادند.»

ساحل کودک دیگری که کارگر است گفت: «پدرم معتاد است. مادرم مرا از جلال‌آباد فرستاده تا کار کنم. پیش از من، برادرم هم آمده بود و کار می‌کرد تا برای خانه پول بفرستد. حالا او به ننگرهار رفته و من آمده‌ام که کار کنم. از دولت می‌خواهم برای ما کار فراهم کند و زمینه درس‌خواندن را نیز مهیا سازد.»

وزارت کار و امور اجتماعی آماری از شمار کودکان کارگر در کشور ارایه نمی‌کند، اما می‌افزاید که تلاش‌ها در راستای مبارزه با منع کار کودکان در سراسر کشور جریان دارد.

سمیع‌الله ابراهیمی سخن‌گوی وزارت کار و امور اجتماعی، در این باره گفت: «بخاطر جلوگیری از انجام کارهای شاقه کودکان تیم‌های موظف وزارت کار و امور اجتماعی از ساحات نظارت می‌کنند و بر کارفرما‌ها هدایت می‌کنند کودکان را در کارهای شاقه جذب نکنند.»

فقر، ناداری و نبود زمینه‌های شغلی از جمله عواملی هستند که کودکان کشور را واداشته تا به کارهای شاق و یاهم تگدی‌گری رو آورند.

بر بنیاد آمارهای یونیسف بیش از یک سوم کودکان در افغانستان سرگرم کارهای شاق‌اند، و آمارهای اوچا در سال‌پار همچنین بیان‌گر این بود که ۱۹ درصد از کودکان در افغانستان مشغول کار هستند.