کم عیب ترین نظام سیاسی

در دموکراسی هم مردمان اشتباه می‌کنند زیرا مردم را آدمیان متوسطی تشکیل می‌دهند که به فراخور گرایش‌ها و منافع دست به انتخاب می‌زنند. هیتلر هم در ۱۹۳۳ از بین صندوق‌های رای برآمد. اما به گفته دانشمندان علم سیاست تا کنون سیستمی کم‌عیب‌تر از دموکراسی تجربه نشده است.
هر سیستمی با هر توجیهی که راه انتخاب مردم را می‌بندد یا انتخاب مردم را به سود خود کانالیزه می‌کند، در حقیقت مردم را نابالغ و عاجز از انتخاب احسن می‌پندارد و این پندار در نظام‌های ایدئولوژیک دینی اخصا به وضوح خودش را نشان می‌دهد.
در این‌که ترکیه تحت رهبری اردوغان بهتر اداره می‌شود یا رقیب‌اش، ملت ترکیه صلاحیت تصمیم‌گیری دارند یا احتمالا دو هفته بعد تصمیم می‌گیرند اما این‌که می‌بینیم رنگین‌کمانی از اقوام و طوایف اقلیت و اکثریت و گرایش‌های سیاسی در پارلمان ترکیه به چشم می‌خورد، تردیدی باقی نمی‌گذارد که دموکراسی بهترین روش برای گردش و دست به دست شدن قدرت و دوری جستن از هرج‌ومرج است.
ترکیه به رهبری حزب عدالت و توسعه و شخص اردوغان طی دو دهه اخیر قدم‌های بلندی به سوی دموکراسی برداشته هرچند اردوغان در این اواخر کمابیش به سوی فردمحوری تمایل پیدا کرده بود. چه این‌که از ۱۹۳۸ تا ۲۰۰۲ این ارتش بود که بر مقدرات مردم سلطه بلامنازع داشت و تصمیم نهایی را می‌گرفت که کی بر اریکه قدرت تکیه بزند و کدام نه، چنان که نجم‌الدین اربکان را در ۱۹۹۷ به زور برکنار و حزبش را منحل اعلام کرد. تاریخ ترکیه فراموش نخواهد کرد که این اردوغان بود که پس از کودتای نافرجام ۲۰۱۶ جنرال‌ها را به سربازخانه‌ها بازگرداند و از خطر کودتا تا اندازه زیادی کاست. یکی از دلایل مشارکت بالای مردم در انتخابات دیروز این است که نقش ارتش را در سیاست به حداقل ممکن برسانند. حالا چه اردوغان ببرد چه قریچدال اوغلو، این مردم‌اند که فارغ از دغدغه مداخله ارتش رییس جمهور و نمایندگان مجلس خود را برمی‌گزینند، حال آن‌که ۲۵ سال پیش حضور یک نماینده زن باحجاب در پارلمان ترکیه تحمل نمی‌شد.

هادی رحیمی زاده