چرا کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی نوید بخش صلح عادلانه نیست؟

روز گذشته اولین جلسه کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی برگذار شد و در آن بیش از هر چیزی تأکید روی صلح عادلانه گردید. اما وقتی به اعضای کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی نیک بنگریم درخواهیم یافت تنها چیزی که از این مجموعه نمی‌توان توقع داشت صلح عادلانه است؛ زیرا:

۱- صلح عادلانه در یک کشور در شرایطی محقق می‌شود که سران طرفین مصالحه یا حداقل سران یک طرف از استقلال و حاکمیت ملی آگاه و به آن باورمند بوده برای تحققش بکوشند؛ در حالی که الآن سران طرفین مصالحه جز زبان زور و اعمال فشار از بیرون چیزی را تحت عنوان استقلال و حاکمیت ملی باور ندارند تا چه رسد به تلاش صادقانه در راستای تحقق آن.

۲- صلح عادلانه زمانی قابل تحقق است که طرفین مصالحه مستقیما یا از طریق احزاب مردمی تمثیل کنندگان خواست و اراده مردم باشند؛ اما فعلا بسیاری از اعضای اصلی کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی نه نمایندگان مستقیم مردم اند و نه نمایندگان احزاب مردمی؛ بلکه صرفا در پی تأمین منافع احزاب خانوادگی یا شخصی خویش اند نه چیزی بیش از آن.

۳- از همه مهمتر این‌که تحقق صلح عادلانه نیازمند معیارهای علمی و نقش داشتن نخبگان نظریه پرداز در گفتگوهای صلح است؛ در حالی که بسیاری از اعضای اصلی کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه را کسانی تشکیل می‌دهند که سال‌های سال به جهت بی‌گانه بودن و فاصله داشتنشان با معیارهای علمی و پیچیدگی‌های سیاست ورزی امروزی، باعث بدبختی شدند و با ندانم کاری‌های خودشان فاجعه آفریدند. این‌ها نه تنها خودشان از معیارهای علمی و پیچیدگی سیاست ورزی امروزی بی‌خبر اند که حتی در این شرایط حساس کنونی از متکی بودن به یک کمیته‌ای راهبردی علمی صلح نیز محرومند و صرفا با افکار پوسیده ارباب و رعیتی گذشته شعار صلح می‌دهند.

بنابراین، وقتی اعضای کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی نه به حاکمیت و استقلال ملی باورمند، نه تمثیل کنندگان خواست و اراده مردمشان، نه آگاه به معیارهای علمی صلح و پیچیدگی سیاست ورزی امروزی و نه متکی به یک کمیته‌ای راهبردی علمی صلح باشند، چگونه می‌توانند صلح عادلانه را به ارمغان بیاورند؟

خلاصه به نظر می‌رسد که این کمیته‌ی رهبری شورای عالی مصالحه ملی نوید بخش صلح عادلانه نخواهد بود.

محمد امین احسانی