چرا فقط به فکر قبریم؟

اینروزها خلق از رهبران هزاره شکوه و شکایت دارند که چرا قبر رهبر شهید غریب و ریخته و پاشیده است؟
سوال اساسی اینجاست_ آیا با ساختن قبور مجلل به اهداف و آرمانهای مزاری و به تبع آن اهداف خود دسترسی پیدا میکنیم؟ اگر قرار بر این باشد که به تقلید از سنت مذهبی برای مزاری آستان و حرم بسازیم و در این حریم و حرم طواف و اعتکاف کنیم خود طی طریقی از همان مسیر موهوم گذشته است که ما را به برهوت سرگردانی برده است!

چرا نخبگان هزاره آنانی که سخنان شان شنیده میشود و بقول معروف دهن هایشان گرم است نمی گویند در کنار اندک تعمیری از آرامگاه بابه در صحن گل آلود و بی استفاده آن یک مرکز علمی/فرهنگی ساخته شود؟

چرا مصلای بزرگ مزاری که در ۳۶۵ روز سال فقط برای دو روز( یک روز برای محقق_یکروز برای خلیلی) در ماه حوت استفاده میشود به یک محیط علمی/آموزشی/فرهنگی تبدیل نگردد؟

علی رضایی