هولوکاست نرم

کابل را به دلیل آلودگی هوا، می‌توان یک کشتارگاه بزرگ دستجمعی؛ اما تدریجی، به وسعت یک شهر دانست. کافی است، در یکی از تپه‌های مرتفع کابل بالا روید، آنگاه مشاهده می‌کنید که حبابی از دود سیاه، پهنه شهر را در بر گرفته است. دودی که دربردارنده ذرات خطرناکی مانند سولفوریک اسید، نیتریک اسید و دی اکسید گوگرد می‌باشد و این ذرات معلق و کشنده وارد دستگاه تنفس شهروندان کابل و سپس وارد جریان خون آن‌ها می‌گردد.
بنابراین، اگر تدابیر اساسی، ملی همه جانبه و فوری، برای مقابله با این آلودگی در نظر گرفته نشود، پیامدهای ناگواری برای ساکنان شهر کابل به همراه خواهد داشت. می‌توان گفت، اینک به نحوی، موج سرطان در این شهر به راه افتاده است؛ ولی چند سال بعد این موج به سونامی ویرانگر تبدیل خواهد شد. در قبال این فاجعه خاموش و تدریجی، همه حق و مسئولیت دارند تا فریاد برآورند و مخصوصا نهادهای آموزشی و فرهنگی که مردم را در باره حقوقشان آگاه نمایند و دولت را در مورد مسئولیتش هشدار دهند.
نظر به این موارد، می‌توان گفت، مسئولیت دولت، به عنوان متولی اداره ملک و مملکت، در این زمینه، مسئولیت مستقیم و سنگین است و باید برای حل این معضل مرگ آفرین، راه حل عملی ارائه کند و سپس با اهتمام ویژه و مضاعف آن را اجرایی نماید و هرگونه اهمال در قبال این پدیده نفسگیر و نفوس کش، جفای نابخشودنی در حق شهروندان است.
براین اساس، به لحاظ تئوری و نظریات حقوقی و در فرض وجود یک نظام قضایی کارآمد – که ما فاقد آن هستیم- هریک از شهروندان می‌تواند علیه دولت به اقامه دعوا بپردازد و مطالبه خسارت نماید. به این ترتیب، در صورت که تدابیر عاجل اندیشیده نشود، اگر بگوییم دولت، مرتکب هولوکاست خاموش، تدریجی در قبال شهروندان بی‌دفاع وبدون فریادرس کابل شده است، شاید سخن گزاف نگفته‌باشیم.

داکتر سید جواد سجادی