هزاران بیعت، میلیون‌ها محروم؛ رهبر طالبان همچنان بی‌توجه به بحران آموزش؛ هبت‌الله در دانشگاه قندهار خواستار «جهاد تبلیغاتی» شد

هبت‌الله آخندزاده، رهبر گروه طالبان، برای نخستین‌بار در یک رویداد عمومی در دانشگاه قندهار سخنرانی کرد و ضمن اشاره به شکست نظامی کشورهای غربی در افغانستان، نسبت به آنچه “تهاجم تبلیغاتی جدید علیه طالبان خواند، هشدار داد.

این سخنرانی در جریان کنفرانسی چهارروزه تحت عنوان «تدریس مضامین ثقافت اسلامی» صورت گرفت که به ابتکار دانشگاه ننگرهار و با حضور بیش از ۲۶۰۰ نفر برگزار شده است. وزارت تحصیلات عالی طالبان در بیانیه‌ای اعلام کرد که رهبر این گروه در سخنان خود بر لزوم استمرار فداکاری‌ها برای تثبیت نظام شرعی تأکید کرده است.

آخندزاده با اشاره به دو دهه حضور نظامیان خارجی در افغانستان گفت: «کافران در جنگ نظامی شکست خوردند، اکنون به جنگ تبلیغاتی روی آورده‌اند. ما باید در برابر این حمله متحد باشیم.»

او همچنین با تأکید بر نقش علم و آموزش در تقویت پایه‌های طالبان، از استادان و مسئولان دانشگاهی خواست تا در جهت پرورش نسل آینده‌ای توانمند، هم از نظر علمی و هم از نظر معنوی، تلاش کنند.

رهبر طالبان در بخش دیگری از اظهاراتش گفت: «آنچه برای خود می‌خواهم، برای شما نیز می‌خواهم. اگر شما نیز چنین باشید، دشمن هرگز نخواهد توانست در صفوف ما رخنه کند.»

بر اساس اعلام رسمی طالبان، شرکت‌کنندگان این نشست با رهبر این گروه «بیعت» کرده‌اند. ندا محمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی طالبان، در تبیین مفهوم بیعت گفت: «بیعت به معنای واگذاری جان و مال فرد به امیر در راه اقامه دین است.»

با این حال، در این سخنرانی هیچ اشاره‌ای به سیاست‌های محدودکننده طالبان علیه زنان و دختران نشد. ممنوعیت آموزش برای زنان که به فرمان شخص آخندزاده اجرایی شده، همچنان یکی از مهم‌ترین دلایل عدم به رسمیت شناختن طالبان از سوی جامعه بین‌المللی است.

از زمان تسلط طالبان بر افغانستان، بیش از ۲.۲ میلیون دختر از تحصیل محروم شده‌اند و نهادهای بین‌المللی بارها از وضعیت حقوق بشر در این کشور، به‌ویژه سرکوب حقوق زنان، ابراز نگرانی کرده‌اند.

گفتنی‌ست از این مراسم تصویری منتشر نشده و حضور رسانه‌های مستقل در آن تأیید نشده است.

این در حالیست که سیاست‌های سرکوب‌گرانه طالبان، به‌ویژه در حوزه حقوق زنان و آزادی‌های فردی، نه‌تنها مشروعیت داخلی این گروه را با چالش مواجه کرده، بلکه عملاً آن را در انزوای کامل بین‌المللی قرار داده است. تداوم این رویکرد، افغانستان را به سوی فروبستگی اجتماعی و توقف توسعه سوق می‌دهد و شکاف میان حکومت و جامعه را عمیق‌تر می‌سازد.