نکاتی چند درباره “ظاهرشدن ” حکمتیار و بیانیه سیاسی او

1- این ادعای حکومتیان که ظاهرشدن حکمتیار را جزو پروسه موفقیت آمیز صلح تلقی می کنند یک خودفریبی و دیگرفریبی کلان است.

2- ورود حکمتیار در این بازی به چگونگی سناریویی ارتباط دارد که در ادامه سناریو حکومت وحدت ملی باید ادامه یابد.

3- بیانیه حکمتیار بسیار روشن، صریح و قاطع بود (حداقل در حد موضع گیری سیاسی و تبلیغاتی). حکمتیار جز این که تارهای محاسنش سفید گردیده هیچ تغییری در باورهای ایدئولوژیک و سیاسی وی پیش نیامده است.

4- بیانیه حکمتیار آشکار ساخت که وی حکومت وحدت ملی، آزادی بیان و آزادی رسانه ها، مشارکت سیاسی و… قبول ندارد.

5- این که حکمتیار در گذشته چه کرده است یا در آینده چه نقشی را ایفا خواهد کرد، تحلیل های متفاوت وجود دارد، اما بطور قطع اگر انتخاباتی درآینده برگزار شود، نقش حزب اسلامی و حکمتیار درآن تعیین کننده خواهد بود.

6- یک وجه بسیار مشترک میان اهداف اشرف غنی احمدزی و گلبدین حکمتیار وجود دارد و آن موضوع “حکومت مرکزی قوی” است. این سخن از یک سوی هزاران پرسش دلهره آمیز را در درون خود دارد؛ از جانب دیگر احتمال شکل گیری یک اراده قوی سیاسی با لابی گری های بیرونی و تامین منافع آنان برای منزوی ساختن ارزش های دموکراتیک به بهانه تامین ثبات و امنیت و تحکیم حاکمیت مرکزی را شامل می شود.

7- تا اینجای کار و روند چنین پیداست که از هم اکنون از چهره ها و جریان های سیاسی تا نهادهای مدنی سعی دارند به گونه آشکارا یا نامرئی خود را برای حکمتیار و یا دست نامرئی که این روند را به پیش می برد شیرین سازند، و جای نیروی سیاسی و اجتماعی منتقد جدی و اثر گذار خالی است .

شکور اخلاقی