نکاتی درباره تظاهرات هواداران حکمتیار

حکمتیار و حزب اسلامی نه با راکت های مرگبار بلکه اینبار با شعارهای ضد حکومت و مظاهره دادخواهانه بر سرک های کابل ظاهر شد. سرک هایی که زمانی میدان جنگ آنان با رقبای نظامی و سیاسی شان در دهه هفتاد بود.

حکمتیار ده روز به حکومت وقت داد تا به خواسته های شان سر تمکین فرود آورد. او حکومت را به غلامی خارجی ها متهم کرد و ضعف ارگ را با تمام قوت فریاد کشید. در اینجا خبری از هشدارهای پی در پی گارنیزاسیون نبود، حمله انتحاری صورت نگرفت و آتش باری بر مظاهره چیان نشد. همه چیز در فضایی آرام و روماتیک شکل گرفت.

واقعیت این است که حکمتیار در یک موافقه ی مصلحت آمیز با حکومت نیامده بود تا خاموش بنشیند و در کاخ مجلل با امکانات مرفه آرام و قرار داشته باشد، او آمد تا مجری برنامه دیگری در فضای آرامش قبل از توفان باشد. در حقیقت امروز حکمتیار نیامده بود تا خواسته ای از حکومت داشته باشد. وی با درک عمیق از سیاست های جاری، اراده کرد تا مانور با هیبتی را در سطح افغانستان به نمایش بگذارد و با قدرت نمایی ثابت کند که میتواند هنوز هم فضا را در یک حال و هوای متفاوت سیاسی با یاران و هوادارانش تغییر دهد و نشان دهد دور دوم بحران را نیز میتواند مدیریت نماید.

بدون شک حکومت در یک موافقه ی نرم هماهنگ با این روند بوده است. حکومتی که زمینه ساز برگشت حکمتیار از حاشیه به متن شده است. طبعا بازیگران قدرت تغییر میدان داده اند و چه بسا مهره هایی باید برچیده شوند و مهره های دیگر در میدان بازی گذاشته شوند.

مهدی ثاقب