نه، قربان؛ غلط می کنید!

به نظر میرسد که این ابراز نظر ماموران وزارت خارجه امریکا مبنی بر انتقال قدرت در افغانستان به یک دولت فراگیر بعضی ها را جوگیر کرده و پیش از پیش می خواهند رقص و پایکوبی کنند که فردا مثل بیست سال گذشته به سفرۀ قدرت و ثروت بر می گردند و با کاروانی از لند کروزرهای زرهی خاک باد براه می اندزاند.

نه، قربان! غلط می کنید.

امریکا می خواهد از آن رسوایی و فضیحت خروج پس از بیست سال جنگ در افغانستان بکاهد و اگر بتواند با آوردن افرادی بیرون از طالبان در داخل حکومت آنها بگوید که بخش ناکام موافقت نامۀ دوحه اجرا شد و خروج امریکا هم با موفقیت بوده است. اما اگر چنین کاری هم صورت بگیرد، از چهره های سیاسی و تنظیمی که در این بیست سال شریک سفرۀ جمهوریت بودند و شریک تمام بدی ها و فساد جمهوریت، شامل نخواهند بود.

اما امریکا چه ابزاری دارد برای تشکیل دولت فراگیر و انتقال قدرت به این دولت؟ آیا طالبان این خواست امریکایی ها را می پذیرند؟

امریکایی ها می گویند برای تشکیل دولت فراگیر و انتقال قدرت از تمام ابزار های دیپلوماتیک و سیاسی استفاده می کنند و شاید مالی و اقتصادی که ممکن است همان تحویل هفته وار دالرهای خود را متوقف سازند. فشار دیگر امریکا و بالتبع متحدین اروپایی شان این است که طالبان را به رسمیت نشناسند.

سوال این است که این ابزار ها چقدر کارساز است تا طالبان را متقاعد کند که دولت فراگیر و انتقال قدرت را بپذیرند؟
پاسخش روشن است: هیچ!

طالبان زیاد به این توجه نشان نمیدهند که امریکا و یا کسی دیگر آنها را به رسمیت بشناسد یا نشانسد. آنها از نظر مالی هم خود را تحت فشار احساس نمی کنند و آنچه که بدست می آورند با آن زندگی می کنند. باور آنها این است که دنیا برای شان نیاز دارد تا راه تعامل و رابطه را با آنها در پیش بگیرند، از واشنگتن تا مسکو و تهران.

طالبان این را میدانند که هیچگونه همسویی منطقه ای و حتی بین المللی برای سیاست واحد در برابر آنها در جهت اجرای خواست های شان وجود ندارد. هیچ کشوری از نظر نظامی خود را درگیر افغانستان نمی سازد و به جنگ در افغانستان و تامین هزینه های آن بر نمی گردد.

محمد اکرام اندیشمند