نفوذ در حسینیه؟؟

در چهار سال سلطه طالبان بر افغانستان، یکی از تریبون های پر مخاطبی که برای نقد طالبان از آن استفاده می‌کردیم، شبکه تلویزیونی افغانستان اینترنشنال بود.

من بارها در برنامه های مختلف این شبکه حضور پیدا کردم و به عنوان یک کارشناس، مورد احترام کارمندان شبکه بودم.

اینجانب در خلال جنگ تحمیلی دوازده روزه بر ایران، به همکاری با این شبکه تلویزیونی پایان دادم.

به کارمندان شبکه در یک پیام کوتاه گفتم که چون پوشش اخبار جنگ توسط این شبکه را غیر حرفه ای و به صورت یک طرفه، به نفع اسراییل میدانم، دیگر در برنامه های آنها حضور نخواهم یافت.

من تقریبا سه سال است که در المان زندگی میکنم و هیچ منفعت شخصی من در ایران در معرض تهدید نیست‌، اما با آن هم ایستادن در کنار ایران در جنگ دوازده روزه را به عنوان یک تکلیف برگرفته از باور و اعتقاد قلبی خودم (علیرغم اینکه در اروپا برایم هزینه زاست) بر خود فرض دانستم و کم نیستند افغانستانی هایی که با تکیه بر اعتقادات مشترک با ایران و ایرانیان، هزینه های گزاف داده اند.

اما سوگمندانه، موج افغانستانی ستیزی در ماه‌های پسین، چنان در ایران شدت گرفته که باعث شده حتی کسانی که سالها بر این اخوت پای فشرده آمد هم در مسیر افغانستانی ستیزی قرار بگیرند.

ممنوعیت ورود افغانستانی ها در این شب‌های عزاداری سیدالشهداء به برخی هیات های مذهبی، عجیب ترین چیزی بود که با آن مواجه شده ام.

واقعا نمیتوانم بفهمم که کدام منطق، در عزاخانه سیدالشهداء را به روی شیعه او میبندد؟ مگر اینکه حتی در حسینیه هم، خائن جای خادم را گرفته باشد.

من نگران این هستم که پشت پرده این موج افغانستانی ستیزی که حتی به هیأت های مذهبی هم رسیده، همان جریان فتنه انگیز نفوذ نباشد، همان نفوذی هایی که برای ضربه زدن به ایران در سطوح مختلف ریشه دوانده اند.

هیچ کسی با بازگشت آن دسته از مهاجرین افغانستانی که در افغانستان با خطر مواجه نیستند مخالفت ندارد. با مجازات افراد خاطی و خائن هم هیچ کسی مخالف نیست، اما آنچه که امروز و در خلال این موج اخراج عمومی و فله ای و بدون تفکیک و در عین حال همراه با هتک حرمت آنها در جریان است، انسانیت زدایی از همان افغانستانی است که با اتکا به باورها و عقاید مشترک با ایران و ایرانی، در شادی ایرانیان خندیده و درعزای ایرانیان گریسته است.

گمان نمیکنم که مسیر انقلاب اسلامی، مسیری مختص ایرانیان باشد و ایرانی ها بتوانند به تنهایی، پرچم انقلاب را به دست صاحب الامر برسانند.

در منطق صاحب الامر، یک ایرانی مومن و متعهد، برجسته تر از یک افغانستانی مومن و متعهد نیست.

دوگانه سازی های ملیتی، که به زیر پا گذاشتن باورها و اعتقادات مشترک منجر شود، یک انحراف عمیق و جدی در مسیر انقلاب است.

هتک حرمت یک انسان مسلمان (حتی اگر یک مهاجر غیر قانونی بی پناه باشد)، علاوه بر اینکه وزر و وبال شرعی دارد، آفات و عوارض دنیایی جبران ناپذیر هم دارد.

اگر مومنین به باورهای اعتقادی و انقلابی، در مسیر اصلاح این انحراف اقدام نکنند، یقیناً در روزهای سخت پیش رو تنها خواهند ماند.مسیر مقابله با استکبار، مسیری نیست که ایرانی ها به تنهایی قادر به پیمودن آن باشند.

ملتهای مسلمان اگر در کنار ایران نایستند، در مغلوبه جنگ، ایران در گوشه رینگ گیر خواهد کرد و اگر امروز عده ای که معلوم نیست سرشان در کدام آبشخور اسراییلی – آمریکایی گرم است، افغانستانی ها را از ایران جدا کند، فردا عراقی ها و لبنانی ها و یمنی ها و نیجریه ای و پاکستانی ها و کشمیری ها و… را هم جدا خواهد کرد.

من در سالهای ابتدای سلطه طالبان بر افغانستان در خصوص عوارض همراهی با طالبان از سوی برخی از ایرانی ها، نکاتی را مکرراً گفتم. همان زمان پیش بینی کرده بودم که تثبیت طالبان، ایران را با چالش بزرگی در خصوص مهاجرین مواجه خواهد کرد و آن را به کسانی که دستم می‌رسید هم گفتم.

اکنون هم به وضوح، عواقب وحشتناک موج افغانستانی ستیزی و انسانیت زدایی از مهاجرین را برای ایران درک میکنم و حسب تکلیف آن را برای کسانی که گوش شنوا دارند بیان میکنم. و ما علینا الاالبلاغ.

خلاصه سخن اینکه اخراج مهاجرین، اگر با دو شرط زیر همراه نباشد، نهایتا به ضرر ایران است نه نفع ایران:

۱. حفظ حرمت مهاجرین به عنوان یک مسلمان که در پناه ایران چند صباحی زیسته و اکنون با احترام و خاطره خوش، ایران را ترک خواهد کرد.

۲. تفکیک کسانی که بازگشت آنها به افغانستان برایشان خطرناک است از کسانی که در افغانستان با خطر مواجه نیستند.

پ ن: تصویر مربوط به یکی از هیات‌های مذهبی که ورود اتباع خارجی را ممنوع کرده را در کنار تصویر آخرین پیام خودم به کارمندان شبکه تلویزیونی افغانستان اینترنشنال کنار هم گذاشته ام.

سید احمد موسوی مبلغ