نسل کشی سیستماتیک ادامه دارد!

در سرزمینی که نه قانون وجود دارد، نه منطق، نه وجدان، نه هیچ معیار انسانی و اخلاقی تنها حاکمیت جنگل بر قرار است. بسان گرگان درنده، شب هنگام هجوم بر خانواده های بی پناه و کشتار سبعانه زنان و کودکان و غیر نظامیان انجام می شود و تمام.

هریک از این اقدامات، پاسخی است به آنانی که هنوز امید دارند که می شود با ناسیونالیسم عبدالرحمانی از راه گفتگو مشکل را حل کرد. به هر اندازه که دامنه جنایت ها و شدت آن ها گسترده تر می شود، امیدواری به حل مسالمت آمیز مسئله افغانستان و حفظ وحدت ارضی آن کمتر می گردد. ناسیونالیسم عبدالرحمانی، خواهی نخواهی همه را به سمت تجزیه سوق می دهد.

بهتر است تا دیر نشده از خوش خیالی بدرآییم و انتظار پشت دروزاه های بسته تصمیم گیرندگان بیگانه برای سرنوشت خود را به پایان برسانیم. خود فکری برای آینده خود بنماییم!

نسل جوان می توانند سد شکن باشند. رهبران یا داروغه های قومی، در بیست سال جمهوریت به خاطر قطع نشدن نان شان از دسترخوان فساد، چشم خود را بر هر جنایت و تبعیضی می بستند و ماله می کشیدند تا شراکت شان در خیانت ادامه یابد. آنان امروز منافع و مصونیت شخصی و خاندانی خود را در سکوت می جویند، نماینده های شان در کابل حضور دارند تا از املاک و جایدادهای غارت شده از دسترخوان فساد محافظت کنند. آنان اگر دیروز دهن های شان در دسترخوان فساد به کرایه رفته بود، امروز برای حفاظت از جایدادهای خود دهن ها را قفل زده و پاها را به زنجیر بسته اند. کشتارها و نسل کشی های امروز مردم آزاده افغانستان، محصول خیانت دیروز و سکوت و تبانی امروز بسیاری از آنان است.

خود جهان خویش را تقدیر باید بود. فکری باید کرد!

محمد مناقبی