نباید میراث‌ گران‌سنگ خود را خرج سیزه‌جویی‌های بی‌ثمر کنیم

اعلام شده که جناب رییس جمهور دستور داده است از اطلاق واژه‌های بیگانه در مکاتبات رسمی پرهیز شود که در ذات خود بجا، درست و یک نیاز است. پیرو دستور‌العمل ایشان لازم است نخست کلیه‌ی ادارات و سازمان‌های دولتی موظف شوند واژه‌های بیگانه‌ای را که معادل فارسی از آفتاب هم روشن‌تر و جاافتاده‌تر دارند، به کار نبرند. مثلا می‌نویسند:
-در لیل ۲۰ بر ۲۱ عقرب ….
-به مدت ده یوم
‌و قس علیهذا ….

در بین فارسی‌زبانان کشور ما یک نفر را نمی‌یابیم که حتی در بازار به‌جای «روز» و «شب»، یوم و لیل به کار ببرند.

چند سال پیش هم به تلویزیون طلوع اعتراض می‌شد که چرا به‌جای «اعلانات تجارتی» اعلام می‌کنند «پیام‌های بازرگانی»! که نمی‌دانم کی بود در پاسخ گفت که واژه‌ی «بازرگان» را مولوی در قرن هفتم به کار برده است و تازگی ندارد. می‌توانند داستان طوطی و بازرگان را در مثنوی مطالعه کنند.

اگر به راستی دغدغه‌ی باروری فرهنگ خود را داشته باشیم، بکوشیم به ریشه‌ها برگردیم نه این‌که به بهانه‌ی اجتناب از مصطلحات بیگانه منابع و سرچشمه‌های سرشار از در و جواهر فرهنگ و زبان خویش را گِل بگیریم! در سده‌هایی که مولوی و حافظ و سعدی و رودکی می‌زیستند مرزهای سیاسی کنونی وجود نداشت. به‌علاوه، ما که مدعی هستیم مولانا و ناصر خسرو از بلخ هستند و رودکی هم از ماوراء‌النهر، پس دلیلی وجود ندارد تاریخ و مفاخر و میراث‌ گران‌سنگ خود را خرج سیزه‌جویی‌های بی‌ثمر و خودشکن نماییم.

هادی رحیمی زاده