ملاقات و لبخند در بیلبورد!

یکی از عجایب روزگار ما و شگفتی‌های تاریخِ معاصرِ ما این نکنه است که شادروان مسعود و زنده‌یاد مزاری بارها با همدیگر جنگیدند و از کشته‌ها پشته‌ها ساختند؛ اما هیچگاه همدیگر را ندیدند و رو در رو ملاقات نکردند! آنان دو سال و هشت ماه سایه‌ای همدیگر را با تیر زدند و دو ملیّت محروم و هم‌سرنوشت را به دشمنانِ تشنه به خون همدیگر تبدیل کردند؛ اما هیچگاه نظرات و دیدگاه‌های همدیگر را مستقیماً نشنیدند!

هرگاه آن دو چهره‌ای همکیش، همزبان، هموطن، هم‌سنگر و هم‌سرنوشت، به مدت دو ساعت با همدیگر گفتگو می‌کردند و دیدگاه‌های یکدیگر را می‌شنیدند، شاید تاریخ افغانستان و سرنوشتِ اقوام محروم به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد.

پیش از سقوط نجیب، دو هیأت از بامیان به پنجشیر رفت. ریاست هیأت اول را استاد اکبری و ریاست هیأت دوم را استاد زاهدی به عهده داشت. پس از سقوط نجیب نیز آنگاه که استاد مزاری به کابل آمد، نه او به دیدار مسعود رفت و نه مسعود به دیدار او آمد. پیش از اینکه آن دو همدیگر را ملاقات کنند و موضوعِ مورد اختلاف و نزاع میان آنان روشن شود، شعله‌های جنگ میان طرفین زبانه کشید و پس از آن فقط نمایندگان طرفین با همدیگر ملاقات و مذاکره کردند؛ اما شخصِ آن دو تا لحظات مرگ، همدیگر را ندیدند و حتی یک دقیقه هم گفتگو و مذاکره نکردند.

جنگیدن با چشمان بسته و بدون اطلاع از دیدگاه‌ها، مواضع و خواسته‌های طرف مقابل و سپس ملاقات و لبخند و آشتی و دوستی در بیلبوردهای تبلیغاتی، از شگفتی‌های روزگار ماست!

در هفته‌ی «شهید» یاد و خاطرۀ شهیدان راه ایمان، آزادی، عدالت، فضیلت و انسانیت را گرامی می‌داریم!

مسیح ارزگانی