ما تاوان کشورهای امن را می‌پردازیم

حادثه‌ی تروریستی دانشگاه کابل به همان اندازه جان‌سوز بود که پرپر شدن جوانان دانش‌آموز در آموزشگاه کوثر. حادثه‌ی که ازیک‌طرف طالبان در پی نفی آن است و از سوی پس از حمله مهاجمان، شعار: «زنده‌باد امارات» به درودیوار صنف درسی دانشکده حقوق حک می‌شود.

البته این دوپاره گویی و تناقض اظهاری امر تازه‌ی نیست، پیشینه‌ی به درازای قتل و کشتار کورس موعود دارد؛ دراین‌بین اما از اشخاص حقوقی تا حقیقی و از مقامات سیاسی تا مدنی به نحو قالب استریوتایپ/Stereotype شده به خود گرفته است؛ تفکر قالبی که پس‌لرزه‌های آن شناخت دشمنان را دشوار نموده است.

شاید به همین جهت بوده باشد که طی چند روز برخی‌ها در پی تئوریزه کردن خشونت و تروریست پروری اسلام هست و گروه در پی لعن و نفرین قاتلان دانایی و عدم توانایی جامعه سیاسی. واقعیت آن است که هرکدام نقش بر خشونت و افراطیت و سرانجام کشتارجمعی ما دارد. اگر مسلمان بصیرت نداشته باشد گرفتار افراطیت و بنیادگرایی و دستاویز دشمنان آگاهی و دانایی قرار می‌گیرد.

اگر دولت ضعیف باشدچنانکه هست مقامات سیاسی در پی توجیه می برآیند تا دفاع و پاسخ دادن به دشمنان آبادی و انسانی. دشمنان که منفعت خویش را به کشتن دانشجویان و شهروندان جستجو می‌کند. هر چند مینیمال سازی وضعیت کنونی وظیفه سازمان اطلاعات و استخبارات می‌باشد؛ ولی به باور من در کنار عوامل متعدد اما، ما تاوان کشورهای امن را می‌پردازیم که در یک بازی پیچیده ی سیاسی در پی خلق تعلیق در داستان ماهی گیری و منافع سیاسی خویش در جغرافیای افغانستان هست؛ اما به قیمت جان‌عزیزان ما، بدین‌جهت هیچ بهانه‌ی برای صلح با این گروه سفاک باقی نمی‌ماند جز سرکوب و در مصاف قرار گرفتن با آن.

حیدر شجاعی