فرزندان رهبران حکومت و فرزندان جان باختگان انتحاری

فرزندان رئیس جمهور غنی در امریکا هستند، فرزندان داکتر عبدالله رئیس اجرائیه در هند هستند، فرزندان حنیف اتمر در لندن تشریف دارند، فرزندان بیشتر مقامات در ایران و پاکستان و کشورهای مختلف جهان به آرامی زندگی می کنند، برای اینها فرزندان دیگران نمی تواند مهم تلقی شود چون می دانند خانواده های خودشان در امنیت کامل به سر می برند.

بسیاری از فرزندان جان باختگان رویدادهای انفجاری در افغانستان امروز پدران و مادران شان را از دست دادند، روزی خواهد رسید که فرزند یکی از این شهدا که امروز در بطن مادرش هست پس از تولدش و بزرگ شدنش خواهد پرسید که پدرم کجاست؟ این سوال درد جانسوزی دارد که سخت تر از هزاران انتحاری است.

وقتی من در مورد انفجار دشت برچی می نوشتم حس کردم که سایۀ سنگین مرگ باز هم سراغ ما را خواهد گرفت، داروغه های بی ننگ و مست در ناز قدرت همچنان در خواب فرو رفته اند و روسای مثلا این حکومت ناکاره دلخوش به روزمره گی هایی دارد که فقط در آن آمار ملاقات ها و تصاویر فیسبوکی و عیادت از مجروحان حادثات را می بینی…

کاش می شد غیرت را تفیسر کرد، کاش وطن پرستی را تعریف جدیدی نمود تا ما بدانیم این بزرگواران در کجای این معادلات قرار دارند.

گناه این مامورانِ خود شیفتۀ درباری نیست که هیچ حسی و یا واکنشی را در آنان نمی توان یافت، گناه از ماست که هر کدام از اینها را از نقطۀ ذلت به اوج عزت رساندیم و به آنها شالوده هایی از مقام و کرامت دادیم که شاید کسانی باشند که خدمت را سر لوحۀ کاری خود نمایند.

با اطمینان می توان گفت تاریخ در مورد این درویزه گان با خط سیاهی از ناکامی یاد خواهد نمود.

مهدی ثاقب