عبور ناممکن از خطوط قرمز قطرنشینان

ملا نصرالدین، مغز ریاضیکی نداشت در ماه رمضان برای این که حساب روزه از دستش در نرود، ۳۰ دانه کشمش به جیب انداخته بود و هر روز که از رمضان می گذشت، یکی را می خورد؛ زوجه ملا متوجه شد که جیب ملا چند دانه کشمش وجود دارد و فکر کرد که او حتما علاقه خاصی به کشمش دارد و یک مشت کشمش دیگر به جیب ملا ریخت… یک وقتی از مریدان ملا نصرالدین پرسید که عید چند روز مانده؟ ملا نصر الدین دستی در جیب انداخت و گفت، اگر به حساب کشمش ها باشد که امسال از عید خبری نیست…

حال قضیه صلح بین حکومت افغانستان و طالبان از همین قرار است که اگر نظر به خطوط قرمز طرفین صلح، نیک بنگرید، هیچ خبری از صلح نخواهد بود. اعضای طرفدار جمهوریت، مسایل حقوق بشر و آرای مردمی را و نظام جمهوری را خط قرمزشان قرار داده اند؛ این در حالیست که با گذشت نزدیک به دودهه همه این ها شعاری بیش نبوده؛ انتخابات و آرای مردمی را تقلب و تخطی ها زیر سوال برده و حقوق بشر و حقوق زن، فقط در لای قوانین ماند و تطبیق نشد… خطوط قرمز مخالفان حکومت نیز سالها پیش تجربه شد و نتیجه اش انحصارگرایی و بروز فاشیسم زیر نام مذهب بود و بس…

آن چه از این مذاکرات فریبنده و گفتگوهای بی نتیجه می توان نتیجه گرفت، این است که هردو طرف دارند ملت را فریب می دهند… در حکومت اشرف غنی در این چند سال، هزاران انسان کشته شدند و غنی حتی در پایخت کشور، مسلط نبود و عملا نشان داد که توان مدیریت کشور را ندارد و مذاکرات دوامدار و بی فرجام صلح برای این است که ذهن ملت را به سمت صلح منحرف نمایند؛ مخالفان حکومت که اصلا باوری به صلح نداشته اند و ندارند و از اول هم میدانستند به نتیجه نمی رسند چون از همان اول تیر خلاص را زدند که نهادی به نام حکومت را به رسمیت نمی شناسند مذاکره و صلح با چنین نهادی که اعتقادی به رسمیت آن ندارند، بیهوده است و دست آورد که مخالفان دولت می توانند از این مذاکرات بگیرند، این است که نشان دهند آنها به میزان بالایی از قدرت و امکانات ضد حکومتی دست یافته اند و نباید آنها را دست کم گرفت…

علی ظفر یوسفی