طالبان بر سر دو راهی

طالبان در اداره کشور با مشکلات بسیاری روبه‌رو هستند. آنان از یک سو، نیاز به رسمیت شناخته شدن از سوی جامعه جهانی و تأمین منابع مالی دارند و تلاش‌های پاکستان هم تا کنون ناکام مانده است. از سوی دیگر، در صورتی دروازه جهان به روی طالبان باز خواهد شد که طالبان بسیاری از هنجارها و ارزشهای جهانی را به رسمیت شناخته و در عمل، رعایت کند. بنابراین، طالبان ناچاراند که یکی از دو راه را انتخاب کنند:
انزوای بین المللی رژیم طالبان، اما وفاداری به ارزشهای مورد نظر خودش؛
دست کشیدن از این شعارها و تسلیم جامعه جهانی شدن.
اما انتخاب هریک از دو راه برای طالبان بسیار دشوار است. طالبان توان اداره کشور در حالت انزوا را ندارند. گسترش فقر می‌تواند نارضایتی داخلی و رویگردانی مردم از نظام طالبان را به دنبال داشته باشد. از سوی دیگر، تسلیم شدن به ارزش‌های بین المللی هم به معنای استحاله طالبان است که یقینا به نارضایتی در درون نظام طالبان منتهی خواهد شد.
حل این مشکل و برقرار تعادل میان این دو مسأله، به درایت و کاردانی سران طالبان بستگی دارد. اما باتوجه به گذشت چهل روز از حکومت طالبان، رهبران طالبان نشان نداده‌اند که توانایی اقناع افکار عمومی و جلب توجه دنیا دارند. در این مدت، درحالی که مردم افغانستان و افکار عمومی مردم به شدت نیاز به حضور و سخنرانی مقام‌های بالای طالبان مانند هیبت الله و ملاحسن داشتند، آنان هیچ حضوری و هیچ سخنرانی نداشتند. در این چهل روز، بیش از اینکه مقام‌های طالبان فعال باشند، مقام‌های پاکستانی فعال بودند.
بنابراین، باتوجه به این بی هنری رهبران طالبان، به نظر می‌رسد که کشور به زندان بزرگی تبدیل خواهد شد و روزهای بسیار سختی پیش رو خواهیم داشت.

رحمت الله رضایی