ضرورت درک مصالح کلان ملی

افغانستان در شرایط خاصی است؛ همان‌گونه که مشاور پیشین امنیت ملی کاخ سفید اشارت داشت، ترامپ و خلیل‌زاد جای دولت افغانستان و طالبان را عوض کرده‌اند. جنرالان پاکستانی هم دست از سر ما برنمی‌دارند. سفر مقامات پاکستانی به کابل و وعده‌ی همکاری برای صلح درست عکس آن چیزی است که در عمل آن‌ها مشاهده می‌شود. آرامش نسبی تابستان سال جاری به‌خاطر این بود که مذاکرات خلیل‌زاد-طالبان از مسیر مطلوب پاکستان و طالبان خارج نشود. اکنون که نیروهای آمریکایی به ۲۵۰۰ نفر کاهش می‌یابند، پاکستان به زعم خود، بازی برده را نمی‌خواهد واگذار کند.

طالبان با شدت حملات و افزایش خشونت‌ها می‌‌خواهند جو بایدن را وا دارند به چارچوب موافقت‌نامه صلح دوحه وفادار بماند. امری که پاکستانی‌ها هم به دنبال آنند.

در حال حاضر اجماع و هم‌گرایی حکومت و تشکل‌های سیاسی و نهادهای مدنی افغانستان ضرورتی است که جبهه‌ی جمهوریت را در برابر دسایس پیچیده‌ی داخلی و خارجی توانایی می‌بخشد و از فرصت‌سوزی‌های افزون‌تر جلو می‌گیرد. بازی‌های شتاب‌زده‌ی کرزی و برخی سیاست‌مداران کشور و اقتدای‌شان به ملاهای طالب در مسکو، بدون این‌که حدود و ثغور و چارچوب کلی صلح تعیین گردد، ناز طالبان را بالا برد تا اندازه‌ای که در حضور آن‌ها (کرزی و هم‌راهان) کل سیستم سیاسی موجود را فاسد و دست‌نشانده خواندند، بی‌آن‌که صدایی به مخالفت از رییس جمهور سابق شنیده شود!

مقاومت هیأت دولت در قطر و رأی اعتماد مجلس نمایندگان به وزرای پیش‌نهادی جلوه‌ای امیدبخش و نشانه‌ای از درک دشواری وضعیت و نیز تشخیص ضرورت هم‌گرایی واقعی و مصالح کلان ملی علی‌رغم تفاوت و تضارب دیدگاه‌های موردی، است. زمانه‌ی ما اکنون زمانه‌ی اضطرار است، و مبرهن است که میان مقتضیات تصمیم‌گیری در شرایط غیر عادی و وضعیت عادی تفا‌وت بسیار است. انتطار مردم از نمایندگان‌شان این است که نیمه‌ی باقی‌مانده‌ی راه را نیز به همین منوال بپیمایند.

هادی رحیمی زاده