صلح و همزیستی را به اطفال مان یاد بدهیم

  • انتشار: ۳۱ سنبله ۱۳۹۹
  • سرویس: دیدگاهگوناگون
  • شناسه مطلب: 94844

اگر ما به این روزهای بدبختی رسیده ایم و اگر جنگ های نیابتی و پروژه های انسان کشی فقط در کشور ما اجرا می گردد یک بخشی آن به این بر می گردد که ما در حق تعلیم و تربیه اطفال مان کوتاهی کرده ایم؛ به آنها یاد نداده ایم که انسانها فارغ از رنگ و مذهب و قومیت، قابل احترام و خلق الله یکسره نهال خدایند. یاد نداده ایم که آن چه تو در ذهن و افکارت می پرورانی، نوعی از هزاران فهم و درکی است که همه ریشه در منابع دینی دارند به کودکان مان یاد نداده ایم که انسان می تواند بدون این که با ما هم کیش و هم آیین باشد، انسانهای خدمت گذاری نیز خواهند بود… از کودکی به آنها تعلیم نداده ایم که نباید به اعتقاد د یگران تمسخر و استهزاء کرد و یادآوری نکرده ایم که ما انسان ها فرشته و معصوم نیستیم که بیاییم دیگری را به قضاوت های سخیف خودمان بگیریم و به اطفال مان نفهمانده ایم که تو هم بشری خواهی بود مثل همه افراد بشر که هم خطا می کنند و هم گناه و جرم و نباید فکر کرد فقط دیگران هستند که خطا می کنند… حتما کوتاهی کرده ایم که گروه هایی خونخواری از میان ما بیرون شده اند و خودشان را فرشته و پاکیزه می دانستند و در غازی استدیوم، دست و پای ملت را قطع می کردند و سنگسارها به راه انداخته بودند و با ضرب شلاق مردم را به مسجد می بردند. به کودکان یاد نداده ایم که انسانها همه حق حیات دارند و هیچ کسی جز خدا، نمی توانند از آنها سلب حیات نماید.

فقط آن چه از کودکی در ذهن و مغز آنها تزریق شده این است که دین و ایمان و اسلام را باید به زور بالای مردم تطبیق کرد و آن چه در آوان کودکی به آنها یاد داده شده این است که فقط خودشان مسلمان اند و بقیه یا باید طبق فهم آنها عمل کنند یا سر به نیست شوند و به اطفال یاد داده اند که مسلمانی در ریش بلند و پاچه بلند است و مسواکی در جیب…

مزخرفاتی را به اسم پیامبر به آنها یاد می دهند که خدا و رسولش از آن بیزار است و منزه… مشکلات ما از ریشه است نه از ساقه؛ تا زمانی که مشکلات ریشه ای حل نگردد، صلح طالبانی بر فرض محال بازهم موقتی خواهد بود. چون قومی که فقط خودشان را مسلمان بدانند و درک وضعیت زمان حال، برای آنها آتش جهنم است و نمی توانند تحمل کنند باید بکشند و بدرند تا کمی از حس بدبینی آنها تسکین یابد.

عده ای که مغز شان را تعطیل کرده اند هنوز هم به این عقیده اند که می توان با نوک تفنک و گلوله، به ایمان مردم افزود و اسلام را گسترش داد فکر می کنند در کسب رضای خداند اند. در حال که امروز تیر و تفنگ و انفجار، فقط سلب ایمان کرده است نه خدمت به آن…

علی ظفر یوسفی

نظرات(۰ دیدگاه)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *