صدای پای هیتلر دیگری

منشور طالبان برای حکومت پساتوافق را خواندم. هیچ تغییری در تفکر طالبان به وجود نیامده و آن ها هنوز به حاکمیت کیبل و شلاق می اندیشند.

با چنین تفکری، صلح کردن ناممکن است. من در باره صلح بسیار تحقیق کرده ام. مصالحه عجولانه ای را که فعلا آمریکا پیشنهاد می کند، از نوع صلح طلبی اروپایی ها در سال های نخستین حاکمیت هیتلر و حزب نازی است. از بطن چنین مصالحه ای فقط یک هیتلر دیگر اما با عبا و قبای یک امیرالمومنین ظهور خواهد کرد.
بهتر است صف تجددخواهان متحد شوند و از همین اکنون خط قرمزهای خود را تعریف کنند.
نخستین گام برای این امر این است که از صلح طلبی بلاقید و شرط دست بردارند.

شروط تجددخواهان برای مصالحه باید این ها باشند:

۱) تامین عدالت شفابخش: طالبان باید بپذیرند که ظلم و جنایت کرده اند و از این بابت از مردم افغانستان پوزش بخواهند. برای تجددخواهان نباید این امر قابل پذیرش باشد که آن ها به عنوان یک گروه فاتح و با قد و قواره حق به جانب وارد کابل شوند. پذیرش و عدم پذیرش این امر، تعیین کننده اصلی موقعیت ما در حکومت آینده است.

۲) انتخابات، دموکراسی، حقوق شهروندی، آزادی های مدنی، آزادی مطبوعات و حق بانوان باید غیرقابل معامله تعریف شوند.

۳) باید همه به این اجماع دست یابند که “افغانستان یک جامعه کلنگی” نیست؛ طوری که با اندک تحولی، تمام دستاوردها صفر گردد و دوباره از نو شروع کنیم. هیچ گونه حکومت موقتی زیر هیچ نامی نباید پذیرفته شود.

۴) طالبان، خلع سلاح شوند. دولت باید انحصار قوه قهریه را در اختیار داشته باشد و به هیچ گروه شبه نظامی اجازه فعالیت ندهد.

جز این هر نوع صلحی، به تعبیر استاد برهان الدین ربانی شهید، آرامشی در گورستان است.

عبدالشهید ثاقب