شریعت بدون معیشت، افیون است

یکی از آفت های دین ورزی و شریعت گرایی، بیهوده دانستن دنیا، ستیزگی با زندگی و چشم پوشی از واقعیت های زندگی و نیازمندی بشر برای زیستن است. مرور گذرا بر تاریچه ادیان و تامل برآموزه های راستین و منطقی، نیز هشدارهای پیشوایان واقعی و شرایط مفلوک آنانی که در گرداب آفت های دین ورزی و شریعت گرایی افتاده اند، اهمیت موضوع را آشکار می سازد؛ و هشدارهای لازم را برای پیشگیری و نجات از این سقوط می دهند.
این آفت هنگامی دامن گستر و فاجعه بار می گردد که دین و مذهب ابزار سیاست و سلطه گردد. درتاربخ بشری هیچ جنایتی و خودکامگی ای عمیق تر، فاجعه بارتر و ویرانگرتر از استبداد و سلطه جور و تبعیض در نقاب دین و تزویر مذهب نبوده است. این بلای خانمانسوز از یکسوی استبداد و خودکامگی و سلطه سیاست و قدرت را به مثابه تکلیف و فریضه دینی و الاهی برای حاکمان و جامعه توجیه پذیر می سازد و تمکین و اطاعت پذیری از آن را حتا تا مرز تقدیس و رضایت خداوندی ارتقا می بخشد؛ از سوی دیگر صدای عدالت خواهی و اعتراض به وضع موجود را در نطفه خفه می سازد، آن هم با سازوکارها و عواملی که منتسب به اجرای فرمان الله اند و ثواب کثیر اخروی را تضمین شده می دانند.
سخن کوتاه، جامعه ما امروز به آفت ویرانگری مبتلا گردیده است و به تزویری دچار گردیده است که نقاب دین برچهره دارد. کسانی بنام دین و اجرای شریعت برحاکمیت جامعه تکیه زده اند، که هیچ بهره ای از عقل بشری و دانش امروزی نبرده اند. ابوالهول هایی که بیشتر به نگهبانان دوزخ میمانند تا راهنمایان بسوی بهشت سعادت.
در تازه ترین اظهارات این شیادان تاریخ آمده است که “ما وعده روزی نداده بودیم، روزی دهنده خداوند است.” هرکسی که ذره ای از عقل و هوش بهره ای داشته باشد می داند که چنین ادعایی از سوی کسانی که مدعی امارت اند، یک شیطنت و گریز از مسئولیت و تظاهر به دین مداری بیش نیست. اگر گفته شده است که دین می تواند افیون توده ها واقع گردد، دقیقا اشاره به چنین واقعیت های تلخ تاریخ بشری است.
تفسیر شریعت بدون معیشت، گریزگاهی است در پاسخگویی و مسئولیت پذیری؛ نادانی و ناتوانی در انجام مدیریت درست و کلان جامعه-به ویژه در جهان امروز که تامین حقوق مشخص شهروندان اعم از زنان، کودکان و دیگر مردمان- برمبنای دانش و تخصص و دفن حقیقت دین و مذهب در قبرستان جهالت و خرافه گرایی.
هرچند براساس تجربه و درک واقعیت های تاریخی و سیاسی کشور، باید میان دین ورزی و سیاست خط جدایی کشید و اجازه نداد که بیش از این جنایت ها و ستم ها، خودکامگی و انحصار نقاب تزویر را بر چهره زند، و تزویرگران دین فروش نیز اعتقادات جامعه را سکوی هوی و هوس خود قرار دهند، با آن هم کم ترین توصیه دین به توانگران، رعایت انصاف در تامین معیشت و توجه به ضعفا و مستمندان است.

عبدالشکور اخلاقی