سرزمین محرومیت و ماموریت

سرزمین ما سرزمین «محرومیت‌ها» و «مأموریت‌ها»ست. اصلا این «محرومیت» است که   ما را مستعد انجام «مأموریت» می‌کند!

گویا این که در اینجا هرکس و مگسی «مأموریت» دارد کاری کند که فراتر از هاضمه فرهنگ و هویت بومی و تاریخی ماست.

گروهی مأموریت دارد به نام دین، ریشه دین را بخشکاند؛ این گروه، متشکل از ملاهای بی‌سواد و ناملاهای ملانمای افراطی، مثل طالبان و تحریر و تحریک‌های دیگرند.

دسته‌ای مأموریت دارند به نام آزادی و دموکراسی، مرزهای اخلاق و ارزش‌های پسندیده و مورد قبول جامعه را درنوردند و به باد سخره بگیرند؛ این دسته، مدعیان مدنیت و هنرمندی مثل آریانا سعید و همگنان و همانندان او هستند.

جماعتی هم مأموریت دارند با اشاعه کارکردهای دو دسته اول در فضاهای رسانه‌ای و مجازی، کار دو گروه اول را چاق کرده و تیر تباهی را در چله کمان شان بگذارند.

در این میان، مأموریت غوغاسالاران کار چاق‌کن فیس‌بوکی «مقایسه» «برهنگی هنرمندانه» آریانا سعید با «پوشیدگی تکفیری و تروریستی» و افاده‌های افراطی رادیکال‌های عقل‌ستیز و خردگریز است. آنان با توسل به اهرم قیاس مع‌الفارقِ این دو رویکرد و کارکرد، برتری را به برهنگی می‌دهند و ابتذال شبه هنری آریانا سعید را بر افراط‌گرایی تکفیری و طالبانی، مُوجَّه و مُرجَّح می‌دانند، اما حقیقت این است که جدای از جدایی ماهوی حوزه کار و بار «آریانای سعید» و «طالبان شقی»، هر دو در ماهیت «افراطی‌بودن» با یکدیگر مشترک‌اند. نه برهنگی آریانای سعید در حوزه هنر آوازخوانی، قالب‌مند و هنجارمدار و به قاعده است، و نه پوشیدگی طالبان در حوزه دین‌گرایی اسلامی، مبتنی بر خردورزی و عقلانیت و ایجابات فطرت و سرشت ثابت انسانی است.

اما جالب‌تر از همه این است که ذات این افراط‌گرایی دوگانه بر یک چیز استوار است و آن مأموریتی است که این دو برای دین‌ستیزی و دورسازی جامعه افغانستان از سنت فرهنگی و هویت تاریخی خود دارند.

سید زکریا راحل