دو نکته از زندگی امام جواد(ع)

۱_ امام جواد علیه السلام، مظهر جود، بخشندگی و سخا بود. دستی که بسوی او دراز می شد، هرگز خالی بر نمی گشت. کسانی که سوال علمی داشتند، آنانی که گرهی درکار شان افتاده بود و افراد نیازمند، جلو خانه اش جمع می شدند. مشاوران و نزدیکان تلاش می کردند امام جواد کمتر با افراد رو برو شوند و ایشان را از درب فرعی خارج می کردند. امام رضا(ع) از خراسان نوشت: به سخن افرادی که میخواهند از درب فرعی رفت و آمد کند، گوش ندهد و به نیازهای مردم رسیدگی کند.

امام جواد، دعوت افرادی که میخواستند امام را به نحوی در انحصار خودیها قرار دهند و از دسترس مردم دور کنند، گوش فرا نداد. همیشه در دسترس مردم بود. با اینکه در شرایط سیاسی سخت و دشواری بود، هیجگاه میان خود و مردم دیوار بتنی و نرده آهنی ایجاد نکرد. مشکلات ارباب رجوع را مستقیم و بدون واسطه می شنید و برای رفع آن اقدام می کرد.

۲_ امام جواد علیه السلام برتری افراد را به دانایی و آگاهی و بصیرت می دانست. علم، دانایی و هنر را ارج می نهاد. توجه به این حدیث از ایشان، به نکته فوق رهنمون می شود؛ الشریف کل الشریف من شرفه علمه: با شرافت ترین آن است که، شرافتش به دانایی و علم اش باشد.

از این جهت، به طبقات پایین جامعه توجه داشت. بخشی از دارایی اش خرج نیازمندان و طبقات پایین جامعه می کرد. به فکر اقشار آسیب پذیر جامعه بود. با آنها مراوده، نشست و برخاست و رفت و آمد می کرد. مورخان نوشته اند، ده تا از اصحاب و شاگردان خاص ایشان از بردگان بودند.

دیوار بتنی میان مردم و مسئوولین و شکاف طبقاتی درد امروز و روزهای آینده زندگی ما بوده و هست.

شهادت جوادالائمه و جوان الائمه به پیروان و عاشقانش تسلیت باد.

دکتر سید رضا سجادی