خلیلزاد؛ از نمایندگی آمریکا تا سخنگوییِ طالبان

واشنگتن‌پست نوشته است که «دیگر زمان آن رسیده است که زلمی خلیلزاد، فرستاده‌ی آمریکا در افغانستان، فراخوانده شود و در مجلس سنا برای تمام اشتباهاتش پاسخ‌گو باشد».

خلیلزاد در واپسین اظهارنظر خود در واکنش به حملات هوایی در هرات گفته است: «گورهای بیشتر باعث پیشرفت مذاکرات صلح نخواهد شد».

خلیلزاد با این اظهارنظرها عملاً در نقش سخنگوی طالبان ایفای وظیفه می‌کند. اساساً برآیند مواضع سیاسی و ارائه‌ی طرح‌های خلیلزاد به سودِ گروه شورشی طالبان و دولت آمریکا تمام شده و هیچ دستاوردی برای دولت و ملت افغانستان نداشته است. قبل و بعد از توافق میان آمریکا و طالبان (توافق دوحه) مواضع و سخنان خلیلزاد نوعی باج‌دهی به گروه شورشی طالبان و رفتار طالبان نیز آشکارا باج‌خواهی و باج‌گیری از آمریکا و دولت و ملت افغانستان بوده است. از یاد نباید برد که پادرمیانی و دلسوزی‌های دایه‌ی مهربان‌تر از مادر، از سوی خلیلزاد بود که زمینه‌ی خروجِ گروه تروریستی طالبان از حاشیه و ورود آن به متن سیاست افغانستان را فراهم کرد. پیش‌ازاین، طالبان یک گروه شورشیِ منزوی، غارنشین و مغاره‌گرد بودند که حتی توانِ سیر کردن شکم جنگجویان خود را نداشتند. آمریکا و فرستاده‌ی آن زلمی خلیلزاد اما با حمایت از دفتر سیاسی طالبان در قطر، طرح مذاکرات دوحه و درنهایت توافق دوحه که در اصل امضای ناخواسته‌ی آمریکا پای سندِ شکست سیاسی و نظامی خود در افغانستان است، از طالبان یک جنبش شورشی مشروع ساختند.

خلیلزاد در حالی دولت افغانستان را متهم به نقض فرایند گفتگوهای صلح می‌کند که حملات نظامی و به راه انداختن ماشین کشتارجمعی توسط گروه تروریستی طالبان در افغانستان، از اساس با روند صلح در تضاد است. خلیلزاد پیش‌تر نیز در مصاحبه با تلویزیون طلوع نیوز، مانعِ اصلی روند صلح را حکومت افغانستان دانست و اظهار داشت که حتی اگر زین پس حمام خون هم در افغانستان به راه بیفتند، حکومت اشرف غنی مقصر است، نه نیروهای آمریکایی و طالبان. بنابراین، به نظر می‌رسد که تن ندادن حکومت اشرف غنی به طرح حکومت انتقالی خلیلزاد- که طرحی به سود امارت طالبانی است- مهم‌ترین عاملِ مواضعِ ناعادلانه‌ی خلیلزاد در قبال رخدادهای اخیر افغانستان است.

دکتر سید یحیی موسوی