خدازدگی یا آمریکازدگی؟!

گویند که رییس بایدن گفته است که افغانستان سرزمینی است گرفتار خدازدگی یا نفرین الهی. خدازدگی‌اش را نمی‌دانم، چرا که در جایگاهی نیستم که به من حقایق الاهی الهام شود؛ اما مایل نیستم رئیس را، رئیس ینگه دنیا و کل دنیا را، متهم کنم. این است که گفتار او را که لابد روی کلمات و تکیه‌ کلام‌هایش حساب شده است، در حد خود تفسیر کنم.

از نگاه بایدن افغانستان خدازده است. می‌دانیم که آمریکا طاغوت است. طاغوت آن است که با توهم قدرت به مصاف خدا می‌رود و خود را خدا می‌پندارد (أناَ رَبُّکُمْ الأعْلی) و در راستای گسترش همینه خود در کٍشت و نسل تباهی می‌آفریند (وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ). این است که طاغوت وقتی می‌گوید: «به افغانستان زیاد رفته‌ام، جایی خدازده است»؛ یعنی این‌که افغانستان آمریکازده/ طاغوت‌زده است. و این درست است.

در آغاز دهه شصت شوروی بزرگترین خطای خود را مرتکب شد. خطایی که هم به تباهی ما و هم به تباهی خودش انجامید. صاحبان نظر در تاریخ معاصر معتقدند شوروی خیلی زود متوجه شد که وارد باتلاق شده است. دو یا سه سال بعد تلاش کرد تا «آبرومندانه» از افغانستان خارج شود. اما آمریکا این فرصت را به شوروی و افغانستان نداد. به شوروی کار ندارم که للبیت ربها. این فرصت را به افغانستان نداد که زخمش چرکین نشود، سرمایه‌های نداشته‌اش تباه نشود، مردمش آوره نشود، و سرزمینش آوردگاه و اردوگاه دهشت‌افکنی نشود. و چنین شد که آن تباهی تا به امروز و تا ناکی‌روز دوام یافت و دوام خواهد یافت. افغانستان را آمریکا زد و از چشم انداز طاغوتی که خود را خدای برین و خدای خدایان (رَبُّکُمْ الأعْلی) می‌داند، خدا زد.

این است که طاغوت، از چشم انداز خود، جز حقیقت را نگفته است. این خدای یک چشم هم کشت و هم کار و هم نسل ما را تباه کرد.

محمد رضا صادقی