حکمتیار و مفهموم انتخابات

می‌دانم از بینی به بالا حرف زدن اکنون، تاوان گزافی بر آدم تحمیل می‌کند اما نمی‌توانم چند کلمه ذکر خیری از آقای حکتیار نکنم.
از حکمتیار اگر به «مرد ناکام سیاست» تعبیر کنم حرف نادرستی نزده‌ام. حاصل حضور چهل‌ساله‌ی وی در صحنه‌ی جنگ و سیاست افغانستان، جز شکست اگر بوده نشان دهید. باختن قافیه در زورآزمایی نظامی با مسعود، فرار از مقابل طالبان، آوارگی و اختفا در زمان کرزی و غنی نمی‌تواند کارنامه‌ی سیاسی سیاستمداری باشد که مدعی است بزرگترین حزب افغانستان را رهبری می‌کند.
حکمتیار نه به ایدئولوژی اخوانی وفادار است و نه با سیاست عرفی میانه‌ای دارد. تفکر او را که واکاویم، ته‌اش می‌رسد به قبیله‌گرایی‌ای رنگ‌آمیزی‌شده با قرائتی از دین. حکمتیار اخیرا طرفداری‌اش را از انتخابات اعلام داشته و به زعم خود حکومت ائتلافی-مشارکتی را تداوم جنگ و آشوب، دانسته است! وی گمان می‌کند پیروز انتخابات، (که البته نمی‌تواند تاجیک، هزاره یا ازبک باشد) فعال مایشاء و مسلط بر سرنوشت مردم خواهد بود!
آقای حکمتیار اگر راست می‌گوید که باور به سازوکارهای دموکراتیک دارد، نخست بکوشد بین مردم و مفهوم «انتخابات» آشتی برقرار کند. در غیاب اندیشه مردم‌سالاری، سخن گفتن از انتخابات، آن هم در این زمانه‌ و زمینه‌ی عسرت، به طنز تلخی می‌ماند که فقط از امثال حکمتیار برمی‌آید.
وقتی وی در قبال منع دختران از درس و تحصیل سکوت می‌کند، و از سوی دیگر طرحی نو از انتخابات در‌می‌اندازد، در واقع شعور مردم را به بازی گرفته است.

هادی رحیمی زاده