جنگ افغانستان، جنگ داخلی است و مذاکرات باید در داخل افغانستان صورت بگیرد

تصور می شود که مذاکرات صلح افغانستان ، پیش از اینکه یک پروژه سیاسی باشد ، به یک پروژه اقتصادی تبدیل شده است..
فکر میکنم که اگر این مذاکرات ، در هتل های مجلل ۵ ستاره دوبی و مسکو و ستانبول نه ، بلکه در هرات و قندهار و یا مزار و بامیان می بودند ، شاید این قدر طولانی نمی گردیدند . منطقا هم اگر کسی ادعای وطن پرستی می کند ، در جایی که جنگ میکنند ، باید بر خرابه های همان جنگ بنشینند و صلح هم در همانجا بنمایند. بالاخره جنگ افغانستان ، جنگ بین دوکشور نیست که باید کشور سومی و بیطرف را برای میزبانی مذاکرات صلح انتخاب نمود.

جنگ افغانستان، جنگ داخلی است و مذاکرات همچنان باید در داخل افغانستان صورت بگیرد.
از نظر من ، مکانیزم صلح و جنگ در افغانستان ، بیشتر بر رسیدن و یا حفظ قدرت سیاسی استوار است که، یک گروه میخواهند به قدرت برسند و گروه دیگر میخواهند آن را برای خود حفظ کنند. تمام چانه زنی ها و جنجال های جنگ و صلح هم، روی همین محور می چرخد. در این مکانیزم، منافع مردم و وطن مهم نیست و یا کمترین اهمیت را دارد.

اگر برای این اقایان در گیر قدرت ، منافع ملی و میهنی اهمیت میداشت، بدون شک ، گذشت های میداشتند که، منافع خود را در صدر منافع عمومی قرار نمیدادند..

در مرحله اول پروسه صلح ، اعلان آتش بس عمومی و برگزاری انتخابات والی ها و ولسوال ها در ولایات و محلات و اشتراک طالبان در این انتخابات ، بهترین طریقه اثبات اعتماد مردم ، بر دولت و یا طالبان است. همان دولت و طالبان که امروز، دو پله ترازوی صلح و جنگ را در افغانستان تشکیل می دهند..

اگر طالبان و دولت به حقانیت و محبوبیت خود در نزد مردم مطمئن هستند ، باید به انتخابات تن دهند و از این طریق به قدرت مشروع برسند. انتخابات والی ها و ولسوال ها ، پله های اول رسیدن به ریاست جمهوری و یا امارت است..

بد نیست که ، در مذاکرات صلح افغانستان ، در موازات با آتش بس عمومی بدون قید و شرط ، روی همین موضوع انتخابی بودن قدرت در ولایات و ولسوالی ها تاکید به عمل آید. زیرا که، فقط خواست مردم است که ، سند مشروعیت به این و یا آن نظام میدهد.

محسن زردادی