جرگه، بازتاب صدای قدرت!

جرگه ها در تاریخ سیاسی افغانستان – احتمالا به استثنای جرگه های احمدشاه بابا و امان الله خان- همواره نمایشی، فرمایشی و دستوری بوده است. جرگهٔ طالبان از این لحاظ، نمایشی ترین و بی معنی ترین جرگه حتی بد تر از جرگه های جرگه سالار آقای حامد کرزی، در سال های اخیر در افغانستان است.
چرا که جرگهٔ کنونی:

• ترکیب یگانهٔ طالبی دارد
• فقط شامل طالبان برآمده از مدارس دینی می شود.
• ندرتا افراد بله گوی غیر طالبی ممکن در آن شرکت داده شوند.
• سیاسیون داخل و خارج در آن حضور ندارند
• زنان در آن حضور ندارند
• هزاران مرکز، نهاد مدنی، شورای مردمی و سکتور خصوصی از آن غائب اند.
• از جامعهٔ تشیع افغانستان حدود ده یازده نفر افرادی انتخاب شده اند که طی حاکمیت ادارهٔ طالبان تنها نقش تمجید و ستایش ازاین گروه را داشته اند و البته چشم بسته پیشنهادت آن ها را حتی اگر علیه خودشان باشد تأیید می کنند!
• آجندای آن تا جایی که به بیرون درز کرده، تقیید و تضییق بیشتر فضا، طالبانی تر ساختن نظام اداری و تاکید بر اجرای کامل شریعت این گروه است.
• به این خاطر، این جرگه قرار است همان موضوعاتی را به تصویب برساند که پیشا پیش شبکهٔ حقانی تخطیط و‌ترسیم کرده است و لذا نه تنها این جرگه چهرهٔ طالبان را نمی شوید بلکه بر سیاهی و عدم مقبولیت آن می افزاید. طالبان اگر دنبال کسب مشروعیت هستند باید از درون ساختار سنگ شدهٔ خود خارج شوند و تغییر بنیادین در طرز تفکر و بینش و روش خود ایجاد کنند، امری که البته محال می نماید. بعید است دنیای بیرون نیز به این بازی خام قانع شود و ادارهٔ طالب را به رسمیت بشناسد.

سید آقا حسین فاضل سانچارکی