تکنوکرات‌ها و افراطی ها زیر چتر لوی جرگه

آنچه که باعث می‌شود سلام رحیمی بتواند در کنار امیر خان متقی بنشیند و ظریفه غفاری به کابل برگردد و مدح طالبان را بگوید و انتظار خادم (از اعضای ارشد شورای امنیت و از افراد نزدیک به محب) در کنار انس حقانی گل بگوید و گل بشنود، علاوه بر نسبت های تباری، اتصالاتی است که از طریق کارگردان های مسایل افغانستان میان آنها ایجاد می‌شود.

تردید نکنید که میان بازگشت پیدا و پنهان نیروهای تکنوکرات حکومت غنی به افغانستان و ملحق شدن آنها به اداره کابل، با لوی جرگه ای که احتمالا به زودی توسط طالبان برگزار خواهد شد، رابطه معنا داری وجود دارد.

به نظر می‌رسد که مطابق نظر کدخدا، ساختار حکومت طالبان، باید چیزی شبیه حکومت عربستان سعودی باشد که در آن، تکنوکرات‌ها، اداره سیاست خارجی و افراطی ها، اداره امور داخلی را عهده دار شوند.

در این فرآیند، عملاً، جماعت میانه رو طالبان که به طالبان جنوب مشهور هستند و تلاش دارند تا یک حکومت نیمه معتدل ایجاد کنند، کنار گذاشته شده و بقایای دولت غنی که طی بیست سال گذشته، عمله استخبارات غرب و آمریکا بودند، جای آنها را در اداره کشور خواهند گرفت و در کنار شبکه حقانی که شبکه عملیاتی وابسته به سازمان سیا می باشد خواهند ایستاد.

امضای قرارداد واگذاری میدان های هوایی افغانستان به امارات متحده عربی و نیز تحولات پاکستان(عزل عمران خان و روی کار آمدن یکی از مهمترین مهره های سعودی در آن کشور) نیز اماره هایی است که گمانه فوق را تقویت میکند.

با این حساب، اگر لوی جرگه ای که زمزمه برگزاری آن به گوش می‌رسد، دایر شود، به احتمال زیاد باید شاهد شکل گیری ساختاری شبیه حکومت سعودی باشیم که سیاست مشت آهنین و سرکوب بی چون چرا در داخل و همراهی کامل و بدون قید شرط با دنیای غرب را در سیاست خارجی در پیش بگیرد.

اگر چنین شود، ثابت می‌شود خروج ناگهانی و ظاهراً بی برنامه آمریکا از افغانستان و سقوط حکومت غنی با آن شکل، چندان هم خارج از برنامه نبوده و بلکه بخشی از طراحی آمریکا برای فاز جدید رویداد های منطقه بوده است،

همچنین میتوان گفت که اگر افغانستان درگیر یک جنگ داخلی شدید نشود و آمریکا به جای بردن افغانستان به سمت یک جنگ مزمن، پلن ایجاد یک حکومت سرکوبگر خشن حقانی- تکنوکرات را اجرایی کند، آنگاه میشود فهمید که طی سالیان گذشته ، چه کلاه گشادی بر سر طالبان جنوب و همه کسانی که برای نفوذ در افغانستان، به آنها دل بسته بودند رفته است.

آنچه که کشورهای همسایه افغانستان به آن نیاز دارند، افغانستانی با ثبات تحت حاکمیت دولتی است که به همکاری های منطقه ای معتقد و متعهد باشد.
اما آنچه که مطلوب آمریکاست، اینست که افغانستان یا درگیر جنگی طولانی باشد که در آن، هیچ منطقه امنی وجود نداشته باشد یا اینکه حکومتی در آن مستقر شود که نه تنها با همسایگان،. رابطه وسیع اقتصادی و سیاسی ندارد، بلکه مخل امنیت آنها نیز باشد.

در لوی جرگه ای که پیش روست، قطعا روشن خواهد شد که کدام پلن، توسط آمریکا اجرایی خواهد شد و بدیهی است که همراهی با چنین جرگه ای، بازی در پازلی است که توسط آمریکا طراحی شده است.

سید احمد موسوی مبلغ