در طول سالهای جمهوریت، با اینکه احتمال وقوع عملیات های انتحاری توسط طالبان و داعش و سایر گروه‌های تکفیری، همواره مجالس عزای سیدالشهداء علیه السلام را تهدید می‌کرد، اما با آن هم، آنچه که مردم انتخاب می‌کردند، اقامه گسترده عزا در رثای فرزند پیامبر بود نه تعطیلی عزاداری به گونه‌ای که سرتاسر کشور به تکیه خانه تبدیل می‌شد.

تدبیری که مردم برای تامین امنیت سنجیده بودند، استفاده از ظرفیت های جوانان محل در کنترل رفت و آمدها در ایام محرم بود که البته با همکاری ارگان های امنیتی حکومتی، یک تجربه موفق بود.

از زمانی که طالبان بر جغرافیا مسلط شده اند، ابتدا به بهانه عدم توانایی در حفظ امنیت عزاداران و اندک اندک به صورت رسمی با بدعت خواندن عزاداری، به اعمال محدودیت علیه آن اقدام کرده اند.

سال گذشته، در آستانه ماه محرم، اداره طالبان با گردآوری تعدادی از رجاله ها و وکلای گذر وابسته به خود، دستورالعملی برای اعمال محدودیت های گسترده عزاداری ماه محرم صادر نموده و از کمیسیون مذکور تعهد گرفتند که آن را تطبیق نمایند.

طبیعی بود که ملتی که محبت به فرزند پیامبر را با شیر مادر مکیده اند و در مجلس اقامه عزا بر سیدالشهداء علیه بزرگ شده اند، تحمل آن حجم از محدودیت را نداشته و ندارند. این شد که سال گذشته، در چند نقطه، عزاداران با نیروهای امنیتی طالبان درگیر شدند و شهدایی هم تقدیم شد.

امسال هم در هیاهوی تجاوز رژیم صهیونسیتی به جمهوری اسلامی که همه اذهان و افکار را به خود مشغول کرده، طالبان در صدد اعمال محدودیتهای بیشتر و بلکه حرکت به سمت ممنوعیت عزاداری هستند.

در چنین شرایطی، مردم افغانستان دو راه بیشتر ندارند.
راه اول این است که با جبونی و ترس، سر در گریبان فروبرده و تسلیم زورگویی طالبان شوند و دل از‌ محبت حسین و اباالفضل و زینب خالی کنند.

اما راه دوم این است که در یک مبارزه صرفا مدنی و دور از خشونت، با تاسی به پیام ظلمت شکن و دشمن شکن عاشورا، شجاعانه در مقابل هرکسی که میخواهد نور حسین و نهضت آزادیبخش حسین در کربلا را خاموش کند بایستند.

ایستادن در برابر تهدید و تحدید و ممنوعیت عزاداری، نیازمند یک عزم و اراده عمومی است و پیش نیاز اول آن این است که هیچ نهاد و سازمانی، از سوی مردم افغانستان به طالبان تعهد محدودیت ندهد.
کافیست نهادهای مربوطه به جای امضای تعهد های ننگین و ایستادن در صف کسانی همچون قاضی شریح، مسأله عزاداری را به خود مردم واگذار نمایند.

مردم افغانستان میدانند که اقامه عزای امام حسین علیه‌السلام و شهدای کربلا، ایستادن در سمت درست تاریخ است و حاضر نیستند دست از حسین و اباالفضل و علی اصغر و علی اکبر و حبیب ابن مظاهر و زهیر بن قین و وهب و حر و …. که نمادهای شجاعت و شهامت و دینداری هستند بکشند.

طالبان به دنبال هویت زدایی از مردم افغانستان هستند و راه مقابله با این عمل خصمانه، ایستادگی بر اقامه عناصر هویتی است.

مردم افغانستان، محبت بر اهلبیت پیامبر را یک شاخصه هویتی دینی برای خود می‌دانند و حتما باید برای حفظ آن تلاش کنند.

من معتقدم که اگر ما به شعار #هرخانه_یک_حسینیه عمل کنیم، میتوانیم تمام افغانستان را تکیه خانه بسازیم.

برای این کار کافیست، هر انسان مسلمانی که به اهلبیت پیامبر محبت می‌ورزد، در ایام محرم یک پرچم بر سر در خانه خود نصب کند.

#هرخانه_یک_بیرق

این کار اگر عمومیت پیدا کند، نه طالبان که هیچ دشمن دیگر اهلبیت هم نمی‌تواند مانع آن شود.

هیچ کسی خواهان آشوب در افغانستان نیست، اما ایستادگی مدنی در راستای حفظ باورها و عقاید دینی و مذهبی، یک حق است نه امتیاز که با التماس به دست بیاید.

من از جوانان شجاع افغانستانی می‌خواهم که تکلیف خود را با سیدالشهدا و مسیر او روشن کنند و تصمیم بگیرند که میخواهند حسینی زندگی کنند یا یزیدی همانگونه که نهاد و مراکز مختلف باید تصمیم خود را بگیرند که در مسیر اعمال محدودیت بر عزاداری محرم توسط اداره طالبان می‌خواهند در کنار حسین علیه السلام بایستند یا دشمنان او.

سید احمد موسوی مبلغ