تعهد به تأمین نان یا برنامه برای ایمان

قاعده این است که حکومت تأمین نان مردم را به عهده بگیرد و ایمان مردم‌ را به خود آن‌ها واگذار کند، تا مردم در کمال آزادی، باورهای خود راشته باشند و به آن‌ها عمل کنند. پیروی از این قاعده زمینه رفاه و پیش‌رفت جامعه را فراهم می‌کند و پایه‌های آزادی را استحکام می‌بخشد؛ اما در صورتی که حکومت در سیاست نامتعارف و غیر معمول، برنامه و دغدغه ایمان مردم را داشته باشد؛ ولی نان مردم را به خدا حواله کند، این سیاست نامتعارف و این مهندسی ویران‌گر، در عین‌حال که جامعه را به سمت نابودی، اسبتداد و گرسنگی می‌کشاند، بر ضد خود نیز عمل می‌کند.
دیری نخواهد پایید که در سایه‌یی چنین حکومتی، پس از قحطی نان، پایه‌های ایمان نیز سست شود. وقتی مردم از متولیان ایمان و نمایندگان خدا دستاورد جز خشونت، ستم و گرسنگی نبینند راه خود را جدا خواهند کرد.
پس صلاح دین و دنیا ایجاب می‌کند که هرچیز بجای خود باشد‌. هرگونه اقدام غیر معمول و هرگونه سیاست غیر اصولی، شرایط جامعه را بدتر می‌کند. با انشاءالله گفتن، هرگز گرسنگی برطرف نمی‌شود، ده‌ هزار ذکر و از شب تا صبح نماز خواندن به اندازه دو تخم مرغ در رفع گرسنگی، مؤثریت ندارد. بنابراین رفع گرسنگی مردم و رهایی جامعه از قحطی، نیازمند سیاست اصولی و برنامه عملی است.

دکتر سید جواد سجادی