تبدیل تهدیدها به فرصت های سازنده

طی چند دهه، بخصوص با سقوط جمهوریت شمار زیادی از هم وطنان ما مجبور شدند به علت های مختلف از جمله تهدید و در خطر بودن و مشکلات اقتصادی و…. به خارج از کشور مهاجر و پناهنده شوند. اما حضور این بخش از هم وطنان در کشورهای میزبان متفاوت بوده است.

تعدادی از هم وطنان با آشنایی با جهان و دیدن تغییرات و پیشرفت ها سعی کرده/می کنند که چیزی بیاموزند، در خود و خانواده خود تغییرات سازنده بوجودآورند، راه های پیشرفت را برای خود و دیگر هم وطنان جستجو نمایند، یا در مواردی کمک کننده و راهنما باشند. چنانچه این عده توانسته در مراکز علمی، اقتصادی، اجتماعی و حتا سیاست در جامعه میزبان خوب بدرخشند. البته این شمار از هم وطنان خوب، نسبت به کل کسانی که در خارج اند، کمتر هستند؛
در مقابل، تعدادی دیگر از هم وطنان وقتی از دام خطر جستند و در سرزمین امن پناه پذیر جای گرفتند، با تأسف گذشته و پشت سرشان را فراموش کرده/می کنند. تبارز و نوع رفتار آنان چنان چندش آور، عقده مندانه، حقارت آمیز، جلف و خودپسندانه است که هم دور از اخلاق و ادب و واقعیت است، و هم موجب سرافکندگی هم وطنان در داخل کشور و خارج شده است.

این دسته چنان رفتارهای را از خود نشان داده/ می دهند که گویا نه از سر ترس و خطر و فرار از روزگار تیره پناهنده شده اند، بلکه از آغاز برای جلف بازی و خالی کردن عقده های حقارت و کمبود شخصیتی رفته اند. با تأسف بنابر شواهد اکثریت هم وطنان خارج نشین را این ها تشکیل داده اند.

آرزو می کنم که این هم وطنان به خودآیند و از فرصت و زمینه خوب، هرچند از سر شوربختی و بدبختی، نصیب شان شده است در جهت رشد و کمال، کسب دانش و فن استفاده کنند تا هم برای خود و هم برای جامعه (افغانستان یا جامعه میزبان) مفید واقع شوند. آنان این زمینه را دارند تا تهدیدها و خطرها را به فرصت خوب و سازنده تبدیل کنند.

عبدالشکور اخلاقی