تاریخ را برای آینده مرور کنیم نه مظلوم نمایی!

چند روزی است که صفحات مجازی-البته پیش از آن هم بود- درپی سخنان آخرین بازمانده حبیب الله و امان الله، خانم سراج واکنش های مظلوم نمایانه، مبنی بر ارتکاب جنایات و کشتارهای فجیع از سوی زمامداران وقت، بخصوص عبدالرحمان خان درباره همه اقوام محروم کشور از جمله قوم هزاره، نشان داده شده است.

تردیدی نیست که افغانستان برای رسیدن به ثبات و شکل گیری یک جامعه واقعا سیاسی، گام های اساسی را بر دارد: تجدیدنظر در نگاه و تحلیل تاریخی، اعتراف و به رسمیت شناختن ستم قومی و نقض حقوق بشری، تحول بنیادی در ساختار سیاسی قدرت و روش های اجرایی آن و…

اما، وقتی تاریخ را مرور می کنیم باید برای آموختن درس های باشد که آینده را بسازیم. تفاوت اساسی ما در مرور تاریخ با سلسله و طیف حاکم در این است که آنان با مطالعه تاریخ پندها و روش های حفظ قدرت و سرکوب رقیب ها را می آموزند. هم چون دست نامه سقاوی دوم؛ اما، ما تاریخ را برای مرثیه خوانی و تسکین روح مجروح و مظلوم نمایی خود مرور می کنیم. ما باید از تاریخ ستمدیدگی خود بیاموزیم چگونه باستم مقابله کنیم، سازمان دهی نماییم، هماهنگ باشیم، نقطه های آسیب پذیری و ضعف را شناسایی کنیم و…

بنابر این اگر نگاه و جهت خود را در مورد مرور و باز خوانی تاریخ و گذشته خود دگرگون نسازیم، همراه افسانه های تاریخ، در تاریخ گم خواهیم شد.

عبدالشکور اخلاقی