بیعت یا مخالفت؟؟!!! سمت درست تاریخ کدام است؟

آنچه که قطعیست اینست که جامعه مسلمانان دهه شصت هجری، مردمانی دین گریز یا دین ستیز و بی توجه به ظواهر دینداری نبودند.

مساجد در آن برهه از تاریخ، پر از جمعیت بود و مردم ، اهل نماز، روزه، حج، زکات، نماز جمعه و انجام تمام مناسک دینی بودند.

بر اساس گزارش های تاریخی ، نمادهای دینداری در آن دوران انقدر پر رنگ بودند که برای تقویت آن، نیازی به راه اندازی یک نهضت خونین نباشد.

بنابراین، آن بخش از فرمایش امام حسین علیه السلام در وصیتنامه اش به محمد حنفیه که هدف خود از نهضت را، امر به معروف و نهی از منکر اعلام می‌کند، به صورت قطع، ناظر به نمادهای معمول دینداری همچون حجاب و نماز و … نیست.

با این حساب ، این پرسش بنیادین، که فرزند رسول الله، برای مبارزه با چه منکری، رنج جنگ و اسارت اهل بیت را به جان خرید، می‌تواند یک پرسش جدی و تاریخ ساز تلقی شود.

از شواهد اینگونه میتوان فهمید که در کنار برخی از دلایل مهم دیگر، این مسأله که بیعت با حکومتی که اولا نامشروع است و ثانیا تلاش دارد تا چهره ای مطابق میل خود (اما خلاف سیره رسول الله و امیر مومنان) از اسلام را به مسلمانان و دنیا عرضه کند، یکی از برجسته ترین منکرات مورد توجه سید و سالار شهیدان است.

از منظر سیدالشهدا، مخالفت با چنان حکومتی، آنقدر اهمیت دارد که حتی اگر به شهادت خودش و اسارت اهل بیتش هم بینجامد، باز هم قابل اسقاط نیست.

این منکر (بیعت با حکومت نامشروعی که سیره رسول الله را به انحراف می‌برد) در هر زمان و مکانی که واقع شود، حسین علیه السلام تکلیف بشریت در خصوص واکنش مناسب نسبت به آن را برای انسان ها به صورت واضح و شفاف نشان داده است.

بر اساس مکتب حسین ، مرگ با عزت، و نینداختن طوق بیعت با چنین حکومتی به گردن، به از زندگی ننگین در دامن آن است.

اینکه ما در خط حسین و در سمت درست تاریخ می ایستیم یا در سمت انحرافی تاریخ، تصمیم مهمی است که ما باید بگیریم.

سید احمد موسوی مبلغ