به کدامین‌ گناه کشته شدند؟!

دیروز مرگ مشکوک یک دختر در کشور همسایه غوغا به پاکرد و رسانه‌های بین‌المللی فارسی برنامه‌های ویژه گرفتند؛ اما در افغانستان همه روزه مردمانِ غیر نظامی بازداشت و به رکبار بسته می‌شوند؛ ولی از پوشش خبری این رسانه‌ها خبری نیست.
از رسانه‌های خارجی گله‌ای نیست، آن‌ها هر کدام با بودجه کشورهای خاص، برای منافع کشورهای خاص و در تقابل با کشورهای خاص کار می‌کنند. ما باید اول از خود گله کنیم که به‌راستی ما چرا این قدر مسخ شده‌ایم که در برابر این همه نسل‌کشی و جنایات سیستماتیک و گسترده، چیزی نمی‌‌گوییم، مثل کبک سر خود را میان برف می‌کنیم؛ و وانمود می‌کنیم که سر یک گنجشک نیز قطع نشده است.
یاد مان باشد که سرنوشت هرکدام ما می‌تواند مثل آن جوان ترکمنی و خانواده غوری باشد. حداقل ما باید خود، به فکر سرنوشت خود باشیم و خون خویش را پاس بداریم، ظلم‌ها، بازشت‌ها و کشتارها را انعکاس دهیم. بسیار ساده‌لوحانه است که ما خود سکوت کنیم و از دیگران انتظار داشته باشیم که رنج‌ها، دردها و کشتارهای ما را بازتاب دهند و زخم‌های ما را ببندند.
خدا سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد، مگر این‌که خود قدمی بردارد و دست به‌کار شود.

سید جواد سجادی