بهشت تروریستان

چند سال پیش انگلا مرکل به یکی از کمپ‌های پناهندگان در آلمان رفته و با چند تن از مهاجران، با لب‌های پر از خنده، عکس یادگاری برداشت. مخاطب این عکس‌ها جامعه آلمان و اتحادیه اروپا بود. او می‌خواست بگوید که از مهاجران نترسید، آن‌ها دیو نیستند، بلکه یکی مانند ما و شمایند. این پیام مرکل به جای آن‌که در اتحادیه اروپا و آلمان مخاطب پیدا کند، در میان مردم کشورهای جنگ‌زده خاورمیانه و دنیای اسلام چنین تفسیر شد که رهبر آلمان از مهاجران با آغوش باز و لبان پُرخنده استقبال خواهد کرد. مردم آغاز کردند از همه کشورها به مهاجرت‌کردن به سوی اروپا. و چنین بود که یک تصویر به بحران مهاجرت در اروپا دامن زد.

این را یادآوری کردم تا بگویم که قدرت تصویر را دست کم نگیرید. یک تصویر می‌تواند به بزرگ‌ترین بحران‌ها نیز دامن بزند.
پوتین چند روز پیش شکایت داشت که سیلی از تروریستان از عراق و سوریه به سوی افغانستان سرازیر شده‌اند. من می‌گویم وقتی تصاویری از افغانستان منتشر شود که نشان بدهد زندانیان پیشین گوانتانامو، تروریستانی که در فهرست سیاه سازمان ملل قرار داشتند و چهره‌هایی که وزارت‌ خزانه‌داری آمریکا برای بازداشت آن‌ها جایزه‌های میلیون دلاری تعیین کرده است، در پست‌های کلیدی کابینه گماشته شده‌اند، چطوری می‌توان جلو ورود و مهاجرت سایر تروریستان به این کشور را گرفت؟ نه، جلوگیری ممکن نیست. آن‌ها نیز می‌آیند تا بخت خود را بیازمایند که روزی وزیر و رئیس می‌شوند یا نمی‌شوند.
مماشات با طالب، فقط باعث تشجیع سایر تروریستان خواهد شد. با طالب تعامل نکنید تا دیگر تروریستان نیز سودای حکومت‌داری را از سر بدر کنند.
با مماشات و تعامل با طالبان، چیزی دیگری به دست نخواهید آورد جز تبدیل کردن افغانستان به همآیشگاه تروریستان.

عبدالشهید ثاقب