برهنه شدن حسن خان، چه خطری می‌تواند داشته باشد؟

اینکه تصور کنیم حسن خان احمد زی، تحت تاثیر احساسات، در مقابل دوربین ها و جمع زیادی از حضار، لباس از تن خود خارج کرده، ساده انگارانه است.

او، خود از بزرگان قومی است و فرزندش، وکیل برحال.
قطعا، این مشر قومی، هم ظرافت های سیاست را می‌فهمد، هم حساسیت های مردم را.
پس اگر او، به نشانه اعتراض، لباس از تن خود بیرون می‌کند، این کار را کاملاً آگاهانه و برنامه ریزی شده و با اطلاع از عواقب آن انجام داده است.

البته اصل کار او نیز نمی‌تواند محل اشکال واقع شود.
نشان دادن اعتراض، مادامی که موجب هتک حرمت یا تضییع حقوق دیگران نشود، امر ناپسندی نیست. هرچند که برهنه شدن او، خارج از عرف جامعه بود، اما خارج از دامنه فقه و شریعت نبود.

نشان دادن اعتراض به واسطه برهنه شدن، پیش از این بارها توسط کسان دیگری انجام شده است.

بنابراین، نمیتوان به اصل فعل او، انتقاد چندانی وارد کرد.
اما قطعا به دلیل او بر این اقدام اعتراضی، میتوان نقد های جدی و محکمی وارد کرد.

کسانی که او لباس های خود را به آنان بخشید، تنها به این دلیل که پختون نیستند، فاقد صلاحیت لازم برای داشتن حقوق اجتماعی دانسته شدند.

در واقع از نظر او، غیر پشتون های افغانستان، حتی شهروندان درجه دو هم نمی‌توانند باشند.
نوع نگاه او به ازبک و تاجیک و هزاره، دقیقا همان نگاهی است که قبطیان مصر نسبت به بنی اسراییل داشتند.

اینکه امثال او، احکام شریعت در یکسان پنداری انسانها و نیز احکام نظام بین الملل در تساوی حقوق همه اتباع یک کشور از برخورداری های اجتماعی و سیاسی را زیر پا میگذارند، و برای این خواسته نامشروع و‌ ناحق خود، تظلم و اعتراض هم میکنند، فرار به جلو و نگاهی انحرافی و در عین حال خطرناک است.

خطرناک بودن فعل او از این حیث است که آگاهانه و به قصد تحریک بسیار پر شدت افراد جاهلی صورت گرفته که آمادگی هر عملی – حتی انتحار- را نیز دارند.
بنابراین نمی‌توان گفت که عملکرد او، یک رفتار مدنی است که جایگزین انتحار شده و از این منظر، یک پیشرفت در میان پشتونها به حساب می آید.

او در واقع می‌خواست این حس را به هم تباران خود منتقل کند که چیزی برای از دست دادن ندارند و برای احیای نظام ارباب بردگی پیشین، و به بردگی کشیدن مجدد غیر پختون ها، باید یک اقدام بزرگ و اساسی انجام دهند.
وقتی یک آدم پشتو تبار، با سبک زندگی کاملا سنتی و حساسیت های ناموسی و حیایی، خود را در ملا عام ‌و در حضور زنان، برهنه می‌کند، معنی اش این است که از نظر خودش، به انتهای خط رسیده و برای مرگ و انتحاری نیز آمادگی کامل دارد.

به نظر می‌رسد که این تفکر، در داخل حکومت نیز دارای پشتوانه های محکمی است و هم در خارج از کشور، مورد اقبال برخی از قدرتهای جهانی قرار دارد.

از نظر افراد فاشیستی همچون حسن خان، طالب، با همه بدی هایش، اگر بتواند موجب استیلای مجدد و مطلق پشتون ها بر غیر پشتون ها شود، نه تنها قابل تحمل، بلکه واجب الحمایه است.

آمریکا هم دقیقا به دنبال چنین چیزی است.
حاکمیت مطلق پشتونها بر افغانستان

اینست که تصور میکنم این دست از اقدامات، می‌تواند زنگ خطری عمیق و جدی برای آینده افغانستان تلقی شود.

سید احمد موسوی مبلغ