
زندانی به گستره یک کشور !
گروه طالبان با این اقدام خود افغانستان را به یک زندان بزرگ تبدیل و مردم آن را در زندانی به وسعت یک کشور به بند کشیده اند .
گروه طالبان با این اقدام خود افغانستان را به یک زندان بزرگ تبدیل و مردم آن را در زندانی به وسعت یک کشور به بند کشیده اند .
«انگیزه» عنصر مفقود مقاومت علیه امارت بود، نه «سلاح». میشد گفت که اردوی ملی تا دندان مسلح بود. شاید بین «طالبان» کسانی باشند که این «انگیزه» را با تلاشی خانهها و به جان رساندن مردم گرسنه و دست از جان شسته به آنان پیشکش کنند.
طالبان تغییر نکرده اند و نخواهند کرد. پذیرای تغییر و مشارکت دیگران نیز نخواهند شد.آنان به همین روال ادامه خواهند داد.
در این روز سیاه، جنگافروزان خارجی که آغازگر جنگ در افغانستان بودند، در امنیت کامل قرار گرفتند و اینبار بازهم مردم بودند که تاوان اعتماد به آمریکا را پرداخت کردند.
اما در این میان آنچه تا اکنون آشکار شده، معیارهای دوگانه سردمداران و رسانه های غربی و موضعگیری ایدیولوژیک مردم آن کشورهاست.
مردم عموماً روی عاقل سیاستمداران را میبینند و از روی دیوانهی آنها غافل هستند. در اغلب اوقات فکر میکنیم که پشت پرده یک خبرهایی هست و کار از چیزی که هست بدتر نمیشود حال آنکه در خیلی از موارد پشت پرده و روی پرده یک چیز است و اتفاق خاصی در پشت پرده هم رخ نمیدهد.
سید باقر محسنی در سختترین شرایط در کنار مردم ایستاده است. از قانون و انتخابات سخن میگوید. از حقوق شهروندی، از آزادی، از عدالت اجتماعی و دیگر مولفههای یک دولت قانونی و پاسخگو گپ میزند. پرشور و انقلابی سخن میگوید. این را بدون ترس، واضح، روشن و با ادبیات روز میگوید.
مردم افغانستان مردم منفعل هستند، از آگاهی لازم برخوردار نمیباشند، کارنامه قابل قبول در مورد ارادهی برای تعیین سرنوشت خود ندارند.
از هیچ عضو قبیله گلایه نکنید که چرا موضع مستقل و منفرد و اخلاقی نمیگیرد یا چرا مصلحت قبیله را بر حقیقت ترجیح میدهد.
مقاومت وصفناپذیر سربازان و مردم اکراین در برابر دیکتاتور متجاوز ناخودآگاه باعث میشود که از خود بپرسیم: چرا ما به آسانی فروپاشیدیم؟ در پاسخ به این سوال، از جمله میتوان به تفاوت زلنسکی با رهبران افغانستان اشاره کرد.