مشکل ما در افغانستان، تفکری است که حاضر می‌‌باشد، تحقیر نزد جهانیان را بپذیرد، کشور را نسل اندرنسل محتاج کمک‌های خارجی نگه‌دارد، گرسنگی را بر مردم و عقب‌ماندگی را بر جامعه تحمیل کند؛ اما حاضر نیست، عدالت را در جامعه و برابری حقوقی را برای شهروندان بپذیرد.
مساله بلخی آزادی بود و این ایده را در قالب نظام جمهوریت تحقق پذیر میدانست. به همین دلیل در نفی استبداد کوشا بود و در عمل با آن پنجه در پنجه شده بود.
مصاحبه دو روز قبل احمد مسعود با تلویزیون بی‌بی‌سی فارسی، به طور کلی در حد مواضعی که اعلان کرد، قابل قبول و رضایتبخش بود. اما در عین حال، احمد مسعود یک نکته بسیار کلیدی و مهم را ناگفته و مسکوت گذاشت که اگر عامدانه باشد، به نظرم اشتباه است
هدف اصلی ساخت و ساز و ترویج مدارس دینی و جهادی پروژه انتقال مراکز تروریست پرور از پاکستان در افغانستان می باشد که سازمان استخباراتی آی اس آی مدیریت آن را بدست گرفته است.
با یک مطالعه نه چندان جدی متوجه می‌شویم که شیخ حقانی تا توانسته است از فقه سنتی تفسیر سختگیرانه به دست دهد و آن را تحت عنوان تطبیق شریعت به آرمان و برنامه حکومت تبدیل کند.
جنگ داخلی سریلانکا در سال ۲۰۰۹ پایان یافت و دولت این کشور با اتخاذ سیاست‌های عوام‌فریبانه، بر بازار داخلی متمرکز شد!
اگر بشار اسد، جنگ را درست مدیریت نمی‌کرد و مثل سیاستمداران افغانستان اشتباهات فاحشی مرتکب می‌شد، امروز سوریه در اختیار تروریست‌ها قرار داشت.
فشارهای خارجی بر طالبان برای بازگشایی مکتب‌های دخترانه افزایش یافته است. همه جناح‌های طالبان به این نتیجه رسیده‌اند که با ادامه بسته بودن مکتب‌های دخترانه، به رسمیت شناخته شدن این گروه سخت و دشوار است.
مردم افغانستان به یاد داشته باشند که فردا وقتی کشور آزاد شد، اگر چنین موجوداتی سخن از مالکیت افغانستان و امثال آن گفتند باید با مشت به دهن کثیف شان کوبید.
بلخاب خسته‌است. بلخاب زخم عمیقی بر تن دارد. بلخاب با فاجعه تمام‌عیار انسانی، دوست‌وپنجه نرم می‌کند. هرروز و هرشب در دامنه کوه‌های بلند بلخاب، زنان و کودکان، به سنک و چوپ دندان می‌‌اندازند؛ اما چیزی برای خوردن نمی‌یابند و سرانجام در برابر هیولای گرسنگی تسلیم می‌شوند و در بیابان جان می‌دهند.