واقعیت هم همین است که اتهام دوستم علیه خلیلی واقعآ سخت دردناک است. ولی برخلاف گفته خلیلی غیر منتظره نیست. دوستم درتمام زندگی خود ملیشیا بوده و از سیاست فهم عامیانه دارد که اغلبآ هم آنرا بطورعامیانه بیان میکند.
امریکا که افغانستان را به طالبان واگزار نمود و آنها زنان را از تعلیم محروم ساخته اند، حالا در همین افغانستان امریکا و متحدین اش برای یک میلیون زن شرایط آموزش، کار و تجارت را مهیا میسازد.
مین‌استریم رسانه‌ای دنیا ناعادلانه‌ترین معادله نانوشته دنیای امروز ماست. اراده کند از مرگ “مهسا امینی” سونامی رسانه‌ای میسازد و اراده نکند، مرگ “زینب عصام” را زیر خروارها خروار خبر خاک میکند؛ دخترکی عراقی که همین دیروز بخاطر تیراندازی نظامیان آمریکایی در یک میدان تیر در حومه بغداد بشکل کاملا تصادفی! مورد اصابت قرار گرفت و جان باخت.
برخی از کشورها در اجلاس و نشست های بین المللی و گفتگوها تنها به دنبال تطهیر طالبان نیستند بلکه آنها اجنت های خود را در میان مردم میفرستند تا گزارش های متفاوتی را ایجاد کنند و نگاه و مفکورۀ دهها میلیون خارجی را نسبت به طالبان تغییر دهند.
حقیقت اینست که طالبان در حال تبدیل کردن افغانستان به یک باتلاق خطرناک برای منطقه هستند.
نشست سیاستمدارن فراری افغان در وین پایان یافت. دو روز آنها با هم بحث کردند، شام و نهار صرف نمودند و طنز گفتند و خندیدند و سپس بیانیه ای انتشار دادند که در آن گفتگو را ” گزینه مطلوب” برای افغانستان تحت کنترل طالبان دانسته و در این راستا، خواستار همکاری سازمان ملل و کشورهای منطقه و جهان شدند.
هرروز در گوشه و کنار جهان دهها زن و کودک بی‌گناه توسط ایادی استکبار (اسرائیل، عربستان سعودی، داعش و القاعده) به فجیع ترین وضعیت قلع و قمع می‌شوند اما کشور های به اصطلاح مدافع حقوق بشر غربی با کمال خونسردی چشمانش را در مقابل اینهمه جنایت می‌بندند و سکوت مرگبار اختیار میکنند!
دیروز مرگ مشکوک یک دختر در کشور همسایه غوغا به پاکرد و رسانه‌های بین‌المللی فارسی برنامه‌های ویژه گرفتند؛ اما در افغانستان همه روزه مردمانِ غیر نظامی بازداشت و به رکبار بسته می‌شوند؛ ولی از پوشش خبری این رسانه‌ها خبری نیست.
در برابر تیرباران اسیران جامعه خود سکوت می‌کنیم، در مورد حذف هویت خود ذلیلانه چشم‌های خویش را می‌بندیم، در برابر ستم‌های بی‌شمار یک کلمه نمی‌گوییم، آنگاه خود را پیرو مکتب امام حسین می‌دانیم، هیهات‌مناالذله می‌خوانیم، از آزدگی می‌گوییم، اربعین را گرامی‌داریم، پیاده‌روی می‌کنیم و از پلیدی‌ها و کوته‌نظری‌های کوفیان می‌نالیم.
صلح، امنیت، همدیگر پذیری و عدالت نسبی در افغانستان اگر آمدنی باشد، تنها از طریق یک جنگ سرنوشت ساز دیگر به دست می آید و اگر نیاید که اصلا به وجود نخواهد آمد.