بیایید “قدرت”مند شویم. در عرصه”علم” و “آموزش” بکوشیم، در میدان “هنر” بالنده گردیم، در “اقتصاد” توانا شویم، در “سیاست” ماهر گردیم، در “روابط اجتماعی و کارگروهی” ظرفیت ایجاد کنیم، برای “تعامل” با دیگران خود را از حصارها و توهم های ذهنی و حقارت های شخصیتی نجات دهیم.
هر بار که این حوادث تکراری را می‌بینیم، گرفتار این سوال می‌شویم که چرا در برابر این‌همه خاموش هستیم؟ چرا این واقعیتهای تلخ نمی‌توانند ما را بیدار کنند؟ آیا فاجعه‌ای بالاتر از این هست که نسلی در برابر این‌همه ظلم، هرج و مرج، بی‌عدالتی و قتل‌عام به نشر عکس‌هایی از صحنه‌ی جنایت اکتفا کنند. تویت کنند و طوفان به‌پا کنند؟ فایده آن چیست که بگوییم «جهان محکوم کرد، تقبیح کرد و یا تذکر داد.»؟
هزاره‌ها و دیگر اقوام افغانستان در طول تاریخ مصلحت را در این دیده‌اند که فقط شف‌شف کنند و نگویند شفتالو تا باعث رنجش خاطر حاکمان و قوم حاکم نشده باشند.
من نمی‌گویم دادخواهی اینترنتی «هیچ» ارزشی ندارد؛ اما مشکل را اساسی حل نمی‌کند. دور از هیاهو نیاز است که کاری صورت گیرد و برای بستن «سگ‌ها» «سنگ‌هایی» فراهم و رها گردد.
برای انعکاس درد‌های خود، یک جمله معنادار و هدف‌مند بگوییم. یک جمله معنادار و دارای هدف، قدرت و ارزش بسیار بیش‌تر از یک جزوه‌ی مهملات، ضجه‌ها و ناله‌های بی‌هدف و کور دارد.
امروز دوستی تماس گرفت و پرسید که چرا همیشه مراکز آموزشی مردم هزاره در غرب کابل هدف حمله قرار می‌گیرد؟ پس از مکث کوتاه گفتم که پاسخ واضح است: حس قربانی‌شدگی در میان ناسیونالیست‌های پشتون‌تبار و سپربلاسازی از هزاره‌ها.
ضرب المثل معروف در افغانستان. زور قالب ندارد. مثال واضح و مصداق بارز این مثل این است که تو به زبان فارسی گپ بزنی، فارسی زبان اول و مادری ات باشد، قرن ها جد و پدر جد ات به همین زبان گپ زدن باشند، اما امروز کسی و کسانی پیدا شده میگویند، زبان تو فارسی نه بلکه دری است.
مشکل طالبان این است که برای فهم جهان مدرن ، انسان‌های امروزی و نیازهای آنان زبانی جز زبان فقه قدیمی و به روز نشده، ندارند. در تفکر و زبان آنها چیزی به نام حقوق و آزادی‌های فردی وجود ندارد. لذا کوشش می‌کنند همه نیازهای اساسی انسانی را در قالب حلال، حرام ، واجب … بفهمد …
تمایز میان بلا حدید و کارلوس لاتوف در نتیجه‌گیری‌ای که کرده‌اند نیست؛ تمایز در روش و استدلال و منطقی هست که اتخاذ کرده‌اند. یکی خبری کذب را بدون بررسی کپی و پیست کرده و دیگری تلاش کرده از جریان خبری جهانی نسبت به ایران در بستر تاریخی درس بگیرد.
جوبایدن رئیس امریکا، در مجمع عمومی سازمان‌ملل در باره مسائل زیادی صحبت کرد. به سیل پاکستان، مسائل ونزوئلا، هایتی و یمن اشاره کرد؛ اما از کارنامه فاجعه‌بار خود در افغانستان و بحران‌های موجود در این کشور تنها به یک جمله اکتفا کرد و گفت که “مردم در افغانستان دچار مشکل شده است”.