حمله در هوتل انترکانتیننتل در کابل نشان می دهد که گروه های تروریست تصمیم جدی شان را در قتل و ادم کشی و نابودی ملت ما گرفته و مطابق با پلان های خارجی نقشه اجرا می کنند، می کشنند و نابود می کنند و با نیرنگ های گوناگون گاه این گروه ادم کش گاه آن گروه جلاد مسئولیت آن را به عهده می گیرند.
پس از سال 2005 رفته رفته خرید و فروش انتحاری در افغانستان به یک امری عادی تبدیل شده، فروشندگان و خریداران روی چند مورد از جمله قیمت کل (budget) باهم بحث می کنند.
امشب را با صدای انفجارهای شدید و دلهرهٔ شکستن شیشه های خانهٔ مان که در حوالی هوتل انترکانتیننتال قرار دارد، سپری نمودیم.
اوایل هفته جاری، اخباری منتشر شد که گویا نمایندگان طالبان، حزب اسلامی و دولت افغانستان در ترکیه سومین دور گفتگوهای صلح را آغاز کرده‌اند. اما همان‌طور که بعداً مشخص شد، اصلاً گفتگویی در کار نبود بلکه یک فریب رسانه‌ای بود که بسیاری‌ها آن را باور کردند.
از ویژگی‌های عصر پیامپر یکی این است که در آن عصر، مقدسات کم بود، به‌مرور زمان مسلمانان به‌شاخه‌ها و دسته‌های مختلف تقسیم شدند و هر دسته‌ای، برای خود اصول غیر قابل عدولی تأسیس کردند و جدولی از مقدسات ساختند و چیزهای را به‌دین بستند و آویزان کردند که براساس باورهای موحدانه، هیچ ربطی به‌دین نداشته‌اند.
تکلیف سخنگو روشن است، انتظار”بیان حقیقت” و رعایت”انصاف” از وی، عین گمراهی و اغوا شدن است. سخنگوی حکومت، شیپور و ناقوس همان حاکمیت است.
به احتمال زیاد اسم «باجه‌خانه» را شنیده‌اید. باجه‌خانه همان گروه ارکستر است که برخی به آن «باندو»، «برس باند» و «ارکست نظامی» نیز می‌گویند.
نوشتن از مردم بی‌پناه «روهنگیا»ی میانمار، نوشتن از درد و غُصه انسان دربندکشیده است که هیچ یاوری جز خداوند ندارد. تاریخ رنج و آلام این مردم، به اندازه حضور تاریخی آنان در شبه‌قاره هند است.
وقتی می‌بینیم که خیلی‌ها در کوچه و خیابان یا در محافل رسمی پاچه‌های تنبان را بالا می‌زنند و جوراب نمی‌پوشند؛ و حتا آن بدویت را سنت اسلامی می‌دانند، وقتی مشاهده می‌کنیم که در سالن‌های انتظار و در ترمینال‌ها هیچ‌کس مطالعه نمی‌کند و کتاب در دست ندارد.
“انسان آزاد آفریده شده است” و هیچ چیزی نمی‌تواند آزادی او را سلب یا محدود سازد، جملاتی هستند بسیار خوشایند و دل پذیر. اما پرسش این است که واقعا چنین است؟