دانش مثل معلم در صنف خیلی بی‌غرضانه چند سخنی در باره‌ی نژادگرایی و حقوق بشر و جاهلیت عرض می‌کند اما فراموش می‌کند که او معاون ریاست‌جمهوری جمهوری اسلامی افغانستان است و در قبال نژادگرایی از نظر قانونی مسوولیت دارد!
حکمتیار مردی که همیشه بازنده بوده، چه در میدان جنگ و چه در میدان سیاست، بازهم بازی را ظاهرآ باخته. سرنوشت او با سرنوشت داکتر عبدالله گره خورده و وابسته به نتیجه رسمی انتخابات است.
در دسترس ترین توهین ها، توهین به ناموس و دختر وزن و خواهر، یعنی زنان خانواده ی تنویر بود. این رویکرد مواج که به افراط کشیده شد، خود عملی بشدت زشت، مجرمانه، زن ستیزانه و ضد اخلاقی است.
حلیم تنویر، که دارنده‌ی دکتری ادبیات فارسی از ایران است و جزء کدرهای باسابقه‌ی حزب اسلامی در اروپا و از ایدئولوژیست‌های تندرو است به یکباره رگ تبارگرایی‌اش متورم می‌شود و می‌گوید آنچه را نباید می‌گفت.
وحدت ملی نه تنها با سیاست حذف از جمله حذف رهبران قومی تامین نمی گردد بلکه باعث نفرت پراکنی و قومی ساختن رویدادهای سیاسی و اجتماعی می شود که آورده ی آن، نیرومند شدن رهبران قومی خواهد بود.
آنچه تنویر گفته است؛ تفکر ویرانگر است؛ ولی در این سرزمین عجیب نیست. هرچند که در جای دیگر بهت‌آور است.
خليلزاد حكومت را در برابر طالبان ذليل كرد. صلح ميان طالبان و امريكا محقق مي شود اما نظام سياسي موجود مي ماند و اختلافاتي كه به اين زودي ها با طالبان حل نخواهد شد.
بر دلسوزان قوم پشتون است که مردانه به میدان آیند و بیشترین سهم را در از میان برداشتن این دمل چرکین سرطان از پیکر تبار بزرگ پشتون به عهده گیرند.
مگر از بقیه چه کم دارید که هر روز در حال خودترقانی در فضای مجازی هستید و از انتشار اندیشه ای که سالها روی کاغذ مکتوب بوده و بشکل عملیاتی بارها پیاده شده اینهمه خشمگین شدید؟
برزبان آوردن چنین سخنانی، درواقع بیان یک نوستالوژی حسرت بار است که بسان حقارت عمیق روانی در جان شان، ته نشین شده است که همانند اندوه روحی مچاله شده ی عظیمی، از زوال یک تاریخ حکایت می کند.