توافق نامه صلح امریکا و طالبان، وضعیت متفاوتی را برای بازیگران مختلف داخلی و خارجی منازعه افغانستان ایجاد کرده است. در این میان مهم ترین پرسش این است که توافق صلح دوحه، چه تاثیری بر منافع ژئوپلیتیک پاکستان خواهد داشت؟
تا پیش از فراگیری کرونا آرمانشهرگرایی و اندیشه‌های اتوپیایی شاید یکی از احمقانه‌ترین دیدگاه‌های تاریخی شناخته می‌شد.
یکی از مسئولیت‌های اجتماعی و اخلاقیِ مسلمانان نسبت به همدیگر، توصیه به خوبی‌ها و نیکی‌ها (امرِ به معروف) و منع از بدی‌ها و زشتی‌ها (نهی از منکر) است.
در واقع آنچه این روزها در جریان است، شباهت زیادی با دومینویی دارد که به جنگ جهانی دوم منجر شد.
علی رغم دستور توقف موترهای مسافرکشی کاستر و تونس، در سرک فیض محمد کاتب کم و بیش موترهای تونس مسافر کشی می کند.
تاکنون یگانه راه برای علاج شیوع ویروس کرونا وادار کردن مردم به قرنطینه است ولی قرنطینه بدون یک لقمه نان خشک ناممکن است وبا شکم گرسنه نمی شود به قرنطینه رفت.
متاسفانه جامعه ما علاوه براینکه پیشگیری و وقایه را رعایت نمی کنند بستر مناسب رشد شایعات نیز هستند.
جهان، خصوصا افغانستان در سال ها، ماه ها وروزهای اخیر شاهد جنایات تکاهنده ضدانسانی می باشند. آخرین مورد آن کشتار هندوباوران درکابل بود، که ظاهرا گروه های افراطی مسئولیت آن را بعهده گرفته اند.
آنان انتخاب شدند، چون وابسته به افراد ذی‌نفوذ و آقازاده هستند. تنها دانش و هنر آن‌ها همین است. در نتیجه، رهاورد این انتخاب، به معنای واقعی، بر باد دادن منافع ملی، مصالح مردم و مایه‌ی رسوایی است.
این درست است که حضور سرور دانش در بنیاد دولت به حیث “معاون دوم رئیس جمهور” یک پست کاملآ تشریفاتی و در ساحه عمل سیاسی به امور سمبولیک منحصر است. اما آیا این وضع محصول صرف نرمش و متعادل بودن شخصیت وی است ؟