هم اکنون، روایت ها حاکی از اینست که بن بست در توافق صلح دوحه میان دوجانب دولت و طالبان شکسته و فرصت ها و بسترها برای تداوم گفت وگوهای صلح آماده شده و امید به تحقق صلح در افغانستان جدی شده است.
دورنمای صلح از همین حالا در هاله ای از ابهام قرار دارد. تا زمانی که نگاه علمی به صلح وجود نداشته باشد، با چند تا چهره تکراری آزموده شده نمی توان صلح را تامین نمود.
همه می‌دانند که بیشتر کمک کشورهای غربی از بانک‌های خودشان بیرون نمی‌آید. غربی‌ها به جای پول، کارشناسان و مشاورانی می‌فرستند که ماهی چند ده هزار دالر معاش دارند.
به نظر من در چنین شرایطی که ما با ازدیاد و وفور «مؤسسه تحصیلات عالی» و «شبکه‌های تلوزیونی» مواجه هستیم، ایجاد یک تلوزیون جدید یا مؤسسۀ تحصیلات عالی تازه، چیزی کمتر از حماقت و سفاهت نیست!
آمریکا برای مهار روسیه و چین نیازمند کاهش هزینه‌های خود در مقابله با گروه‌های ضدهژمون در غرب آسیا است.
امریکا و متحدانش باید توجه داشته باشند که وقتی با ۱۵۰ هزار نیروی نظامی از بیش از پنجاه کشور طی دو دهه نتوانستید امنیت را در افغانستان تامین کنید، چگونه می خواهید با فقط ۲۵۰۰ نیروی معجزه کنید.
داشتم فکر می کردم آقایان طالبان که در قطر مستقر اند، با چه پاسپورتی آنجا تشریف برده اند؟
ه نظر می رسد برخلاف تصور تصمیم‌سازان آمریکایی، دست ایران برای حفظ ستون‌های امنیت ملی‌اش در حوزه‌های منطقه‌ای و موشکی، چندان بسته نیست و به صرف ترغیب دولت‌های غربی به رفع تحریم‌ها از این مؤلفه‌ها دست نخواهد کشید.
باید منطقی باشیم و مجلس را مال همه بدانیم و هر چه را برای خود می‌خواهیم برای دیگران نیز روا بداریم و هر چه را برای خود نمی‌خواهیم برای دیگران نیز روا نداریم.
از خوبی‌های جلسات شش و نیم این است که به کار و مشکل، برچسپ بزرگ و کوچک نمی‌زند تا یکی را به بهانه بزرگی رها کند و دیگری را به بهانه کوچکی ناچیز بشمارد. هرکاری را که نیاز به اقدام داشته باشد، در لیست کارهای روزانه قرار می‌دهد.