خشونت, خشونت است چه در قالب تفنگ چه در قالب سخن و چه در قالب فکر و اندیشه. انحصار طلبی سیاسی خشونت است. انحصار طلبی مذهبی خشونت است. انحصار طلبی قومی خشونت است. انحصار طلبی حزبی خشونت است و… بنیان صلح باید پایان هرگونه خشونت باشد نه تنها خشونت نظامی و ظاهری.
بالاخره بعد از ۸۰ روز علیرغم سرسختی ها و تکروی های طالبان، با تدبیر، وحدت و حوصله مندی هیئت جمهوری اسلامی افغانستان، طرزالعمل مذاکرات نهایی گردید و فصل جدیدی از مذاکرات بین الافغانی آغاز شد.
هم اکنون، روایت ها حاکی از اینست که بن بست در توافق صلح دوحه میان دوجانب دولت و طالبان شکسته و فرصت ها و بسترها برای تداوم گفت وگوهای صلح آماده شده و امید به تحقق صلح در افغانستان جدی شده است.
دورنمای صلح از همین حالا در هاله ای از ابهام قرار دارد. تا زمانی که نگاه علمی به صلح وجود نداشته باشد، با چند تا چهره تکراری آزموده شده نمی توان صلح را تامین نمود.
همه می‌دانند که بیشتر کمک کشورهای غربی از بانک‌های خودشان بیرون نمی‌آید. غربی‌ها به جای پول، کارشناسان و مشاورانی می‌فرستند که ماهی چند ده هزار دالر معاش دارند.
به نظر من در چنین شرایطی که ما با ازدیاد و وفور «مؤسسه تحصیلات عالی» و «شبکه‌های تلوزیونی» مواجه هستیم، ایجاد یک تلوزیون جدید یا مؤسسۀ تحصیلات عالی تازه، چیزی کمتر از حماقت و سفاهت نیست!
آمریکا برای مهار روسیه و چین نیازمند کاهش هزینه‌های خود در مقابله با گروه‌های ضدهژمون در غرب آسیا است.
امریکا و متحدانش باید توجه داشته باشند که وقتی با ۱۵۰ هزار نیروی نظامی از بیش از پنجاه کشور طی دو دهه نتوانستید امنیت را در افغانستان تامین کنید، چگونه می خواهید با فقط ۲۵۰۰ نیروی معجزه کنید.
داشتم فکر می کردم آقایان طالبان که در قطر مستقر اند، با چه پاسپورتی آنجا تشریف برده اند؟
ه نظر می رسد برخلاف تصور تصمیم‌سازان آمریکایی، دست ایران برای حفظ ستون‌های امنیت ملی‌اش در حوزه‌های منطقه‌ای و موشکی، چندان بسته نیست و به صرف ترغیب دولت‌های غربی به رفع تحریم‌ها از این مؤلفه‌ها دست نخواهد کشید.