در ادامه تلاش‌ها برای صلح افغانستان، در آخرین روزهای سال ۱۳۹۹ کنفرانسی به ابتکار روسیه در مسکو برگزار شد. کشورهای ایالات متحده امریکا، چین، پاکستان، قطر و ترکیه نیز در این کنفرانس حضور داشتند. ۱۲ تن به نمایندگی از حکومت افغانستان و ۱۰ تن از گروه طالبان دعوت شده بودند.
رهبران حکومتی هزاره در آزمون سخت قرار دارند. آنها اگر نتوانند قضیه بهسود را به خوبی حل و فصل کند، اندک جایگاهی که در میان مردم دارند را به کلی از دست خواهند داد.
همه مسوولیت داریم تا از بروز فاجعه در بهسود جلوگیری کنیم. گفت و گو و مذاکره و جلوگیری از تنش و شعله ور شدن آتش جنگ، مهم ترین رسالت همه جوانب قضیه است.
“نوروز” نماد حیات، زندگی، نشاط و نظم آفرینش هستی است. “نوروز” نشانه آشکار از تداوم حیات و نامیرایی است؛ “نوروز” با همه تکرار شدنش پس از ۳۶۵/۳۶۶ روز، هم چنان “نو” است و امید “آفرین”.
در نهایت مسوولان فرهنگی جامعه بدانند که دو بال هویت ملی ما، یعنی فرهنگ عرفی و ملی در یک سو و هویت دینی و مذهبی در سوی دیگر، مکمل یکدیگرند و تضعیف یکی به تقویت دیگری نمی انجامد.
وز عجیبی بود این ۵ شنبه آخر سال ۱۳۹۹. در آستانه نوروز و پا گذاشتن به سده نو، در حالیکه در بلخ آمادگی افراشتن پرچم علی را میگیرند، امپراتور بلخ پرچم خود را برای تسخیر قدرت سیاسی در افغانستان بلند نمود و “حزب” مسعود و ربانی را دو پاره نمود.
عدم حضور ایران و هند، دو کشور مهم که دعوت شده بودند، نشان میدهد که عدم اعتماد به “پلان صلح” امریکا، عدم اعتمادی که ناشی از بقدرت رسیدن طالبان است، خیلی زیاد است.
آیین های ملی یک واقعیت زنده در جامعه افغانستان است که نادیده گرفتن ان، مانند نادیده گرفتن هر واقعیت دیگر، آثار منفی خود را درپی دارد.
مسکو دولت کنونی افغانستان را مستقل نمی داند و تلاش می کند بین تمام نیروهای مختلف در افغانستان تعادل ایجاد کند تا اگر یکی از آنها سقوط کرد، روسیه نفوذ و تاثیر خود را حفظ کرده باشد.
این که هیئت حقیقت‌یاب خود حکومت اعلام می‌کند چهل نفر شهروندی را که فدایی کشته و زخمی کرده ملکی و غیر نظامی بوده و در عین حال او را ارتقای رتبه میدهد، اعلام آشکار جنگ علیه مردم هزاره است.